Hypomanie is een van de bands die in de voetsporen van Alcest lijkt te willen treden. Het fraaie, treffende artwork belooft op het eerste gezicht in ieder geval veel goeds. Ook muzikaal gezien blijkt er op A City In Mono echter genoeg te genieten. Hoewel Hypomanie nog niet het niveau van Alcest weet te bereiken, zijn de vijf nummers op A City In Mono intrigerend genoeg om te blijven boeien. De sound op het album is eigenlijk precies wat er te verwachten valt na bovenstaande omschrijving: lange, uitgesponnen nummers met zalvende, gruizige riffs en veel herhaling.
De combinatie van noisy gitaarwerk en aanvullend akoestisch getokkel pakt goed uit. Opener You Never Gazed At The Clouds laat dat mooi horen en bouwt bovendien naar een indrukwekkend hoogtepunt toe. Het korte, maar bijzonder fraaie Smile is met zijn Explosions In The Sky-achtige drumritmes en zweverige keyboardklanken wellicht het meest overtuigende nummer op het album. Ook het zeer sfeervolle, haast bezwerende, titelnummer laat horen dat Hypomanie tot mooie dingen in staat is.
Er zijn echter ook een paar weliswaar niet onoverkoombare minpuntjes. Een eerste nadeel is de magere productie. Met name het doffe drumgeluid werkt regelmatig sfeerverlagend. Tevens zijn sommige nummers nog net iets te langdradig qua opbouw, waarmee duidelijk wordt dat Hypomanie vooral nog winst kan boeken op het compositorische vlak. In grote lijnen is A City In Mono echter een overtuigend en sfeervol plaatje geworden. Als de band nu nog een sprong weet te maken op compositorisch en productioneel gebied, zou het volgende album zomaar eens een meesterwerkje kunnen worden. Het potentieel is namelijk zeker aanwezig.
Tracklist:
1. You Never Gazed At The Clouds
2. She Couldn't Find A Flower, But There Was Snow
3. Smile
4. A City In Mono
5. A City In Stereo
