Het titelloze debuutalbum klinkt ook niet als het werk van een supergroep, maar dat bedoel ik niet als een belediging. Flying Colors is namelijk een verrassend lichtvoetig, losbandig en daarmee ook haast verfrissend pretentieloos plaatje geworden. De losse stijl heeft geresulteerd in een mooi luisteralbum dat vol staat met goede liedjes, maar nergens verzuipt in een overdosis hoogdravendheid. De ongedwongen sfeer is goed terug te horen in de jam-achtige opener Blue Ocean tegelijkertijd een van de fraaiste nummers van de plaat. Ook het speelse Love Is What Im Waiting For valt in deze categorie.
Hier en daar verrast deze plaat op andere aspecten dan de ongedwongenheid. Met name met Shoulda Coulda Woulda (een enorm opzwepend, funky nummer dat door de zangeffecten duidelijk door bands als Muse genspireerd lijkt) en Forever In A Daze (dat eveneens funky en speels klinkt) weet Flying Colors een aantal zeer smakelijke konijnen uit de hoge hoed te toveren. Het meest opmerkelijk is misschien wel dat Flying Colors als een echt collectief klinkt. Dat is knap gezien de hoeveelheid kapiteins die dit schip bemannen.
Sporadisch klinkt de invloed van een specifiek bandlid wel erg sterk door, maar dat zijn niet de beste momenten van het album. Zo klinkt The Storm, als ik het heel lullig zeg, als een afgekeurde Dream Theater-ballad die Portnoy nog over had. Een aardig nummer, maar eigenlijk te voorspelbaar. Datzelfde geldt voor Its Better Than Walking Away, toch ook niet de beste ballad die deze bandleden ooit hebben neergepend. Over de algehele linie is Flying Colors echter een zeer luisterbaar album, dat bol staat van het vakmanschap.
Tracklist:
1. Blue Ocean
2. Shoulda Coulda Woulda
3. Kayla
4. The Storm
5. Forever In A Daze
6. Love Is What Im Waiting For
7. Everything Changes
8. Better Than Walking Away
9. All Falls Down
10. Fool In My Heart
11. Infinite Fire
