Evenals op Burden Of Grief neemt Ed ook zelf een deel van de vocalen op zich. Wilde hij op het debuut nog wel eens boven zijn kunnen zingen, op Lacrima Mortis is hij zeker gegroeid. Op de beste momenten doen zijn expressieve vocalen zelfs denken aan Robert Lowe (Solitude Aeturnus, Candlemass), al bezit Warby niet de grootse dramatiek en adembenemende zangtechniek van die fantastische zanger. De zang is er echter wel op vooruit gegaan en voldoet prima tijdens de langzame gitaarriffs, donderende trommels en het verzachtende keyboardtapijt.
Dit tweede album is sowieso een stuk beter dan de voorganger, omdat het materiaal gestroomlijnder klinkt en compositorisch beter in elkaar steekt. De tempo's variren van zeer traag tot midtempo en dat komt met name de afwisseling ten goede. Echter zijn het vooral de mooie melodielijnen die de aandacht opeisen. De muziek wordt gepassioneerd gespeeld en dat klinkt door in de treurnis die hier vastgelegd is. Nummers als We All Die Alone en het mooi opgezette Tears Of The Bereaved mogen qua toonzetting en thematiek niet bepaald vrolijk stemmen, wat de kwaliteit betreft, is vreugde zeker wel op z'n plaats.
Het werkstuk is bovendien weer voorzien van een kraakheldere productie die de mooie symfonische details perfect samen laat gaan met de zware akkoorden, melodieuze gitaarlijnen en het veelzijdige zangwerk. Hoewel ik Warby liever hoor in z'n rol als technisch begaafde trommelaar, bewijst hij hier opnieuw veel meer in z'n mars te hebben. Sinds Officium Triste en The Wounded had Nederland weinig meer te melden aan het doomfirmament, maar met The 11th Hour blijkt er een meer dan capabele troonopvolger te zijn opgestaan.
Tracklist:
1. We All Die Alone
2. Rain On Me
3. The Death Of Life
4. Tears Of The Bereaved
5. Reunion Illusion
6. Nothing But Pain
7. Bury Me
