Burden Of Grief beeldt het verhaal uit van een terminaal zieke man wiens longen zijn weggevreten (misschien door sigarettenteer? Die indruk wekt One Last Smoke in ieder geval). Het concept neemt ons mee van het ziekenbed, naar het overlijden en het leven na de dood. Je leven flitst aan je ogen voorbij, en terwijl je terugkijkt naar alle goede dingen, knaagt je geweten aan alle herinneringen vervuld van slechte daden.
Ondanks alle typische elementen (het is doom metal, dus je ontkomt niet aan de trage, zware riffs en neerslachtige sfeer) is The 11th Hour er aardig in geslaagd een eigen gezicht te creren. Eds stem draagt daar sterk aan bij. Hoewel ik hem geen beste zanger vind, maar dat hou ik op persoonlijke smaak. Doe mij dan maar de fraaie pianopartijen die een sfeer opwekken die ik zelf aantref bij horrorfilms uit de jaren 30. De symfonische elementen wekken de indruk dat het Nederlands-Zweeds gezelschap graag naar gothic luistert.
Er zijn natuurlijk ook wel puntjes van kritiek. Burden Of Grief is geen schijfje dat maanden in je cd-speler zal bivakkeren. De songs zijn daar in mijn ogen niet uitdagend en gevarieerd genoeg voor, daarbij vind ik het vocaal geen sterke plaat. Er zullen genoeg mensen hun weg naar deze band vinden. Het is voor twee death metalveteranen een nieuwe start. Waarschijnlijk zal een vervolg de nodige progressie tonen.
Tracklist:
1. One Last Smoke
2. In The Silent Grave
3. Origins Of Mourning
4. Weep For Me
5. Atonement
6. Longing For obliveon
