Ik wind er geen doekjes om. Riot is ��n van mijn grote favorieten. Hoewel ik ook wel weet dat de hoogtepunten van de band in de jaren zeventig en tachtig liggen, heeft ieder album wel iets te bieden waar ik van houd. Dat geldt voor de hard rockende heavy metal van de eerste drie schijven met de helaas overleden zanger Guy Speranza, het bluesy werk met de eveneens gestorven Rhett Forrester, de venijnige power metal van Thundersteel en The Privilege Of Power met Tony Moore op zang en de hele rits schijfjes met zanger Mike DiMeo waarop een Rainbow-achtig geluid werd nagestreefd. Kortom de band rondom meestergitarist Mark Reale houdt van veelzijdigheid. Ouderwetse veelzijdigheid weliswaar, maar muzikaal altijd degelijk en verzorgd.

In die zin is Immortal Soul een logische volgende stap, aangezien er zich wederom een stijlwisseling aandient. De plaat doet namelijk in geen enkel opzicht denken aan Army Of One uit 2006. Nadat DiMeo na die schijf vertrok om tijdelijk de rol van Jorn Lande in Masterplan over te nemen, verzamelde Reale zijn oude maatjes uit het tijdperk Thundersteel om zich heen om ouderwets te vlammen. Dat blijkt geen slechte zet, want deze veertiende cd is er eentje om in te lijsten. Het is een gevarieerd album met knipogen naar alle stijlen die de band in het verleden uitdroeg. Uiteraard is US power metal het meest dominant aanwezig, want Tony Moore zingt vooral in opener Riot nog net zo ijzingwekkend hoog als in de jaren tachtig.

Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die opener direct de vetste track van de plaat is, is ook de rest van het album uitstekend. Moore legt bovendien wat meer variatie in zijn zang, zodat de songs ook na vele draaibeurten niet gaan vervelen. Dat geldt zowel voor de klassieke power metal in songs als Still Your Man en Insanity als de ouderwetse hardrocker Whiskey Man. Zowel muzikaal als tekstueel is laatstgenoemd nummer duidelijk een knipoog naar de eerste vijf langspelers van Riot. Lekker gruizige riffs dus, een logische opbouw en een pakkende refrein. Opmerkelijk is hier vooral hoe Moore erin slaagt om voorganger Speranza in het refrein heel dicht te benaderen.

Immortal Soul is typisch zo'n cd waar het spelplezier vanaf spettert. Riot mag dan nooit echt doorgedrongen zijn tot de grootverdieners binnen het genre, maar de liefde voor muziek staat hier duidelijk centraal. Vernieuwing hoef je hier niet te verwachten, maar wel twaalf lekkere songs vol toffe riffs, geweldige gitaarsolo's, sterke zang en catchy ritmes. Precies zoals heavy metal ooit bedoeld was. Een positief koopadvies lijkt me volledig op z'n plaats, aangezien dit de beste en meest ge�nspireerde plaat is sinds Nightbreaker.

Tracklist:
1. Riot
2. Still Your Man
3. Crawling
4. Wings Are For Angels
5. Fall Before Me
6. Sins Of The Father
7. Majestica
8. Immortal Soul
9. Insanity
10. Whiskey Man
11. Believe
12. Echoes