In 1979 was er van dat alles nog geen sprake. Riot was in vele ogen n van de veelbelovende groepen in de weelderig bloeiende metalscene. Dat had vooral te maken met de Britse aanpak. Wanneer je Rock City, Narita of Fire Down Under aan een leek laat horen, dan is de conclusie snel getrokken. Op en top Brits. Dat klopt ook wel. Riot heeft diezelfde smerige gitaarsound, het sublieme gevoel voor melodie en het talent om met een handvol eenvoudige riffs onvergetelijke muziek te creren. Het tweede album Narita staat er bomvol mee. Het is zo'n plaat waarop geen zwakke broeder te vinden is. Alleen maar gave songs die keer op keer een adrenalinekick veroorzaken. Met een briljante zanger als de inmiddels overleden Guy Speranza aan het roer kan er gewoon niets mis gaan.
Riot speelt prachtig met de rauwheid van rock-'n-roll zoals Kiss en AC/DC dat kunnen, maar voegt daar prachtige prehistorische speed metal-achtige stukken aan toe. Bovendien is de plaat gezegend met een productie die ook nu nog relevant is. De gitaarsound knarst en piept, terwijl de ritmesectie als een geoliede machine tekeer gaat. Het is die combinatie die nummers als Road Racin' en Waiting For The Taking zo verslavend maken. Prachtig is ook het schitterend opgebouwde en met machtige melodielijnen opgesierde titelnummer. Persoonlijk vind ik dit n van de beste instrumentale metalnummers ooit geschreven. Deze kraker heeft vaart en steekt fenomenaal in elkaar. Hoewel de akkoorden en riffstructuren hier en daar van een functionele eenvoud getuigen, gooit men ook regelmatig de remmen los, zodat er een waanzinnige mix ontstaat tussen complexer vuurwerk en heerlijk simpele scheurstukken.
De band werd na Narita een gouden toekomst voorspeld, maar helaas liep het net even anders. Riot bleef gave platen maken, maar afgezien van een selecte club fans heeft de groep rond gitarist Mark Reale nooit een groot publiek kunnen bereiken. Volgens het bandopperhoofd zelf gingen bands als Saxon en Iron Maiden later met zijn sound aan de haal, maar met zo'n uitspraak doet hij die bands en zichzelf alleen maar te kort. Gelukkig is er dit plaatwerk om de muzikaliteit en briljante compositorische kwaliteiten te bewijzen. Verpakt in misschien wel de lelijkste hoes allertijden, blijft Narita een magistrale schijf die bij iedere liefhebber van stevige hardrock en vroege heavy metal in de kast hoort te staan.
Tracklist:
1. Waiting For The Taking
2. 49er
3. Kick Down The Wall
4. Born To Be Wild
5. Narita
6. Here We Come Again
7. Do It Up
8. Hot For Love
9. White Rock
10. Road Racin'
