Steven Wilson kan kennelijk nooit lang stil zitten. Is het niet Porcupine Tree waarmee hij in de weer is, dan zijn het wel gastrollen, zijn soloproject of Blackfield. Met de laatstgenoemde naam oogst hij vooralsnog het meeste succes buiten zijn hoofdband. Terecht, want zowel Blackfield I als Blackfield II waren niet te versmaden meesterwerkjes met wonderschone symfonische composities. Vlak daarbij de songwritercapaciteiten van de Isra�lische superster Aviv Geffen niet uit, want het is toch vooral de combinatie van Wilsons gitaarspel en Geffens schrijftalent die Blackfield tot zo'n succesvol samenwerkingsverband maken.

Inmiddels ligt de derde schijf Welcome To My DNA alweer enige tijd in de schappen en wederom is het een erg mooie en sfeervolle plaat geworden. Opnieuw zoekt het tweetal het niet in uitgesponnen passages of lange progressieve soundscapes, zoals Porcupine Tree dat bijvoorbeeld wel doet. De heren penden elf korte songs die bol staan van de orkestrale accenten, fraaie melodie�n en gevoelige gitaarstukken. Alle nummers kennen bijzonder fraaie arrangementen en smaken na meerdere luisterbeurten steeds beter. Daar zit een klein verschil met de twee voorgangers, aangezien die cd's gelijk al wisten te beklijven. Deze derde schijf heeft in die zin wat meer tijd nodig, maar wanneer de muziek bezonken is, kan het echte genieten beginnen.

Persoonlijk ben ik het meest in mijn nopjes met de dominante rol van Steven Wilson. Op het merendeel van het materiaal verzorgt hij de vocalen en dat is geen slechte zet. Geffen heeft immers een niet geheel accentloze stem die je moet liggen. In het magistrale Oxygen zingt hij het muzikaal toch al prachtige liedje naar grote hoogten, terwijl hij in een aantal andere songs ietwat afgeknepen klinkt. Hoewel Wilson nooit een briljante stem heeft gehad, weet hij wel precies hoe ermee om te gaan. Subtiel en zweverig geeft hij kleur aan de schitterende melodielijnen.

Productioneel en qua verpakking is het album eveneens volledig af. De plaat klinkt kraakhelder en alle instrumenten en orkestrale arrangementen komen prachtig uit de verf. Het is vooral dankzij die geweldig uitgewerkte symfonische onderlaag dat de liedjes zo overtuigend zijn, terwijl de basis van de nummers vrij klein en eenvoudig is gehouden. Zou Wilson de hele plaat hebben ingezongen, dan was het cijfer waarschijnlijk nog een stuk hoger geweest, maar met kwaliteitsmateriaal als Welcome To My DNA mogen liefhebbers van symfonische en mild-progressieve poprocksongs zeker niet klagen.

Tracklist:
1. Glass House
2. Go To Hell
3. Rising Of The Tide
4. Waving
5. Far Away
6. Dissolving With The Night
7. Blood
8. On The Plane
9. Oxygen
10. Zigota
11. DNA