Zijn er hier nog fans van Enter Shikari en Haribo Macht Kinder Froh in de zaal? Grote kans dat die al een tijdje rijkhalzend uitkeken naar de release van de plaat die thans zijn rondjes maakt in mijn cd-speler. En ik heb het met opzet over 'uitgekeken' ja, want hij ligt inmiddels in de schappen, in een apart hoekje. Het relatief nieuwe rekje 'technocore' kent namelijk nog niet zo heel veel bands en Asking Alexandria is daar toch wel een van de grondleggers van. Hun vakje moet regelmatig bijgevuld worden, want dit verkoopt behoorlijk goed. Wie mijn recensies vaker leest, weet dat ik niet zo hou van commercile hipheid en het emocore- en metalcoregebeuren. De wonderen zijn de wereld echter nog niet uit, want toch heb ik een zwak voor bands uit deze niche. En het stomme is, ik weet niet eens waarom. "Lekker boeiend", hoor ik u denken, "opzouten met dat introspectieve geleuter van je en over naar de muziek!" En gelijk heeft u.
Technocore dus. Mocht u nog niet helemaal up-to-date zijn: dit genre kenmerkt zich door het mengen van moderne (post)core met elementen uit de technohouse. Nou kan ik me voorstellen dat u zich daar totaal niets bij voor kunt stellen. Ik raad u aan in de platenzaak gewoon maar eens te gaan luisteren.
Met het succesvolle debuut Stand Up And Scream uit 2009 op zak lag de druk hoog om weer met iets origineels te komen. Eigenlijk vergelijkbaar met wat Enter Shikari te wachten stond om hun laatste plaat Common Dreads te maken als opvolger van hun debuut Take To The Skies. En helaas moet ik concluderen dat Asking Alexandria daar minder goed in geslaagd is dan Enter Shikari destijds. Hoewel nummertje drie Morte Et Dabo wel een lekker lomp techno-introotje bevat zijn er over de gehele linie niet zo veel beats meer te bekennen. In ruil daarvoor zijn er wat elementen uit de brutal death ingevoerd.
Dit vormt een zeer welkome afwisseling met de nogal commercile sound van Reckless And Relentless. En daarmee heb ik gelijk het heikele punt van deze plaat aangekaart. Ik struikel gewoon over die gelikte koortjes. Ja ik weet dat dat hip is en ja ik weet dat dat scoort, maar net zoals ik Architects om die reden niet meer luister dreigt Asking Alexandria ook bij mij onder het stof te verdwijnen in het verdomhoekje. Ware het niet dat die brutal-elementen de plaat toch nog enigszins overeind houden. Zo mierezoet als Architects zijn laatste plaat bakte, is Asking Alexandria niet gelukt. Ik houd daarom de deur nog op een kiertje voor een volgende release, maar vrees het ergste. Fans van deathcore met meezingkoortjes echter, moeten mijn smaak gewoon totaal negeren en deze plaat aanschaffen.
Tracklist:
1. Breathless
2. The Match
3. Morte Et Dabo
4. Someone, Somewhere
5. Another Bottle Down
6. Dear, Insanity
7. To The Stage
8. Dedication
9. A Lesson Never Learned
10. Reckless & Relentless
11. Make You Scream
12. Welcome
13. Closure
