Normaal begin ik een recensie met wat informatie over de band. In dit geval lijkt me dat overbodig. Wie kent de heren Steele, Silver, Kelly en Hickey nu niet? Type o Negative debuteerde een dikke tien jaar geleden met 'Slow, deep and hard'. Een cd die me persoonlijk niet echt raakt. De muziek op die cd was met te thrashy en te snel. In 1993 verscheen dan de opvolger 'Bloody kisses', een pracht van een album met daarop klassiekers als 'Black NO. 1' en 'Christian woman'. In 1996 verscheen dan mijn persoonlijke favoriet 'October rust', een album dat een prachtige sfeer heeft. Nog drie jaar later verscheen 'World coming down', een erg depressief album dat in het begin een beetje tegenvalt, maar heden ten dage vind ik het een heel goed album.

Nu, vier jaar later, vond ik de nieuwe Type o Negative in mijn brievenbus. Er staan vijftien nummers op, en naar goede traditie duurt dit album dan ook langer dan zeventig minuten. De cd opent met een instrumentale intro 'Thir13teen' waarin een Black Sabbath-achtige riff wordt gespeeld. Het eerste echte nummer van dit album is 'I don't wanna be me', een vrolijk en kort nummer (ideale single!). Daarna volgt het mooie titelnummer dat ook vrij vrolijk klinkt en dat vast uitbundig zal worden meegezongen op de komende festivals. Daarna volgen twee depressievere en tragere nummers die de mooie titels 'Anesthesia' en 'The dream is dead' dragen. Twee typisch oude Type o Negative nummers. Daarna volgt 'Todd's ship gods' dat over Peter Steele's vader gaat. Een erg sfeervol nummer. Het navolgende '(We were) electrocute' is een nummer dat ook een 'happy feel' heeft. 'Less than zero' en het rustige '�A dish better served coldly' zijn typische Type o Negative nummers. Daarna volgt het fraaie introotje 'Loud and queer' en daarna krijgen we het humoristisch 'I like goils'. Een werkelijk hilarisch nummer dat handelt over de mannelijke aandacht die Peter Steele wel eens krijgt. 'I' m quite flattered that you think I' am cute, but I don't deal well with compacted poop'. Hilarisch nummer en een hilarische tekst en ook meer up tempo. In 'How could she' bezingt Peter Steele zijn favoriete tv vrouwen (van Wilma Flinstone tot Lois lane). Na een nummer over zijn vader staat er ook een nummer over Peter's moeder 'Nettie' op. 'Angry inh' gaat over een mislukte seksoperatie en is een cover uit de musical 'Hedwig and the angry inch'. Wederom een hilarisch en snel nummer. Er wordt afgesloten met een standaard Type o negative nummer getiteld 'IYDKMIGHTYKY'.

Het album zal de fans zeker niet tegenvallen, de irritante tussenstukjes die op vorige albums stonden zijn eindelijk weggelaten, de sound is onveranderd gebleven en de nummers wijken niet af van het Type o Negative geluid, het artwork is ook weer typisch Type o Negative en de teksten zijn bij vlagen erg vermakelijk. Grootste verandering tegenover het vorige album is dat de nummers wat blijer klinken. We hebben dus vier jaar moeten wachten op dit album, in dat opzicht valt de cd een beetje tegen. Echte veranderingen of experimenten zijn er niet en de nummers liggen gewoon in het verlengde van vroeger. En het langste nummer duurt ook maar zeven minuten. Dit album is gewoon een erg gelikte en een goede professionele opvolger. Maar stiekem had ik toch nog iets beter verwacht van Peter en co.