Metallica heeft een harde schijf gemaakt zonder het verleden te imiteren. Er zijn door de jaren elementen in Metallica gekropen die ze blijven gebruiken, zoals bv. stukken die veel groove bevatten. Luister maar naar “Dirty Window”, een snelle en furieuze track die tegelijk een bepaalde swing met zich meedraagt. In “Some Kind of Monster” horen we brute thrash-invloeden, gevolgd door zware, groovy stukken muziek. Het jaren zeventig-geluid waar Load en Reload volledig uit opgebouwd waren is gebleven, maar dan wel alleen de hardere elementen. Schraap alle ballads en zachte kantjes van die schijven, maak ze nog zwaarder en vermeng ze met wat onversneden metal ( een paar typische Hetfield-style riffs, dubbele bass, snelheid, agressie) en je hebt een vaag idee waar het geluid van St.Anger naar toe gaat.
Hiermee is niet alles gezegd. De band wou ook af van het gepolijste geluid van de vorige schijven, en wou de productie rauw, alsof je naar een garage band zit te luisteren. Dit is hun gelukt (of men het nu goed vindt of niet, dat is een andere, persoonlijke zaak). De drums klinken minder bewerkt en er is nog nooit zoveel over het geluid van een snare drum gediscussieerd als wanneer deze schijf ter sprake komt. Sommigen vinden de metaalachtige klank lekker en uniek, anderen irriteert het mateloos. Oordeel mooi voor jezelf zou ik zo zeggen.
De liedjes moeten het meer dan ooit hebben van hun energie en rauwe kracht. Een liedje zoals St.Anger kan aanzien worden als repetitief (dat is het ook) maar net zoals bij nummers van Discharge (Metallica coverde o.a. “The more I see”) gaat het hier om de brute kracht van de song, en dat valt vooral op wanneer je dit liedje op de bijgeleverde DVD bekijkt. Je voelt dan nog meer de energie en kracht die in het nummer zitten, en Lars zien zweten en grommen terwijl hij z’n voeten laat gaan op de dubbele bas draagt zeer veel bij aan de sfeer van dat nummer.
Op veel van de songs ( “Invisible Kid”, “Shoot me again”, “My World” etc etc) vliegen de breaks en tempowisselingen je om de oren, terwijl Hetfield (naar mijn mening) zijn oprechte misnoegen en agressie kwijt wil in de teksten. Sommige zijn vrij duidelijk, anderen zijn dan weer cryptisch en hebben meerdere betekenissen (Some kind of Monster, The unnamed feeling”).
Ikzelf vind deze cd geslaagd, en hoed af dat Metallica dit uit de kast schudt. Er staat (misschien op “Sweet Amber” na) geen enkele single op deze schijf. Natuurlijk zitten er invloeden en verwijzingen naar andere bands, maar dat heeft elke groep. Wie dit nu-metal noemt heeft oftewel een zéér breed genre voor ogen, of heeft vooroordelen. Een schijf met geen enkel liedje onder de vijf minuten en haar wortels deels in de jaren tachtig thrash, deels in de punk en deels in de Sabbathesque traditie (stonerrock als je wil) heeft volgens mij weinig met Limp Bizkit of Linkin Park te maken.
Ik zou zeggen, oordeel zelf, maar wees open-minded en verwacht natuurlijk geen Master of Puppets II. Want in dat geval zal je enorm teleurgesteld zijn.
Tracklist:
1. Frantic
2. St.Anger
3. Some kind of Monster
4. Dirty Window
5. Invisible Kid
6. My World
7. Shoot me Again
8. Sweet Amber
9. The Unnamed feeling
10. Purify
11. All Within my Hands
.jpeg){kind=small}
