Ten opzichte van zijn voorganger is op Grey Rigorism in ieder geval een aantal kleine wijzigingen te horen. Zo leunt Merrimack wat vaker op statig klinkende, zware en dreigende midtempostukken, waardoor de muziek regelmatig aan het latere werk van Watain refereert. Vooral nummers als The Golden Door en het sterk in elkaar zittende Kirjath-Ra zouden niet misstaan op een album als Sworn To The Dark. Dat komt met name door de bezeten en overtuigend klinkende zang van frontman Terrorizt (die inmiddels de band alweer verlaten heeft). Het zijn ook juist die zware, statige passages waarin Merrimack het best tot zijn recht komt, dus dat is een goede ontwikkeling. Tegelijkertijd komt een fel en gedreven nummer als When Stars Align nu nog extra krachtig over.
Naast Watain is Glorior Belli een duidelijk referentiepunt voor Grey Rigorism. Merrimack vertoont namelijk ook met deze band de nodige overeenkomsten, met name in de kille, episch klinkende riffs. Het zijn niet de minste namen om mee vergeleken te worden lijkt mij zo. En hoewel Merrimack nog altijd niet echt een eigen gezicht heeft gevonden, is Grey Rigorism wat mij betreft te goed om daar lang over te malen. Wat mij betreft is Grey Rigorism namelijk een overtuigend en buitengewoon vakkundig album geworden, in elkaar gezet door doorgewinterde muzikanten die hun instrumenten uitstekend beheersen. Weliswaar niet zo meesterlijk als de laatste Watain-plaat, maar toch zeker t goed om genegeerd te worden.
Tracklist:
1. The Golden Door
2. Omniabsence
3. Kirjath-Ra
4. La Saintet Du Mal
5. Cold Earth Mourning
6. Grey Rigorism
7. When The Stars Align
8. Dsaveu
9. In The Halls Of White Death
10. By Thy Grace
