Ik weet nog steeds niet precies wat ik van deze enigmatisch getitelde schijf moet vinden. De muziek biedt zogezegd weinig echte houvast en moet het vooral hebben van de desolate en deprimerende sfeer. In die zin is dit poëtisch en filosofisch beïnvloede werkstuk geslaagd, maar persoonlijk verwacht ik niet dat iemand hier voor z'n plezier naar luistert. Terzij De Horde is een muzikaal equivalent van begrippen als pijn en depressie. Iedere luisterbeurt doet je bijna van wanhoop in de pen klimmen om je laatste woorden voor familie en vrienden op papier te zetten. Het gitaarwerk scheurt je hersenpan open, zodat dissonanten en gecontroleerde feedback vrij spel hebben je totaal lam te slaan. Guur, verschrikkelijk en met een vakkundig gevoel voor lelijkheid. Alsof deze band het erom doet.
Terzij De Horde is een meester in het scheppen van ongezonde apathie, het gevoel waarbij niets er nog toe doet en waar niets je nog kan schelen. Daarbij wil ik de groep zeker niet afdoen als een zoveelste suicidal black metal gezelschap, maar meer als een uiting van wanstaltige kunst. Kunst die slechts minimaal onderbroken wordt door naargeestige tokkels, banjoriedels en riffs die als gangbaar de boeken in kunnen.
Hoewel men tekstueel teruggrijpt op intrigerende gedichten en andersoortige werken van schrijvers als Dylan Thomas en Robert Browning, speelt er tijdens beluistering toch een serie beelden van verlaten industrieterreinen en met onkruid overwoekerde wegen in je hoofd. Zelfs daar schuilt een vreemde drang naar tegenstrijdigheid. Ik heb geen idee of ik dit tamelijk originele en abstracte werk ooit zal begrijpen, maar het loont de moeite om je in ieder geval een enkele keer mee te laten slepen in het desolate denken van deze zo op het oog toch vrij normale geesten.
Tracklist:
1. Prometheans
2. Vertigo: The Mithraic Ritual
3. The Roots Of Doomsday Anxiety
4. Non Timetis Messor
.jpeg){kind=small}
