Blackened punk, symfonische black metal, zwartgeblakerde sludge en melodieuze black metal: je vindt het allemaal, op een zonnige herfstmiddag in P60 te Amstelveen. Winterfylleth, een van de sterkere nieuwkomers in de blackmetalwereld, voert een interessante matineeshow aan die laat zien hoeveel variatie er binnen dit nog altijd springlevende subgenre kan bestaan.
Ik krijg slechts het staartje van het optreden van Black Decades mee, maar dat is genoeg om te constateren dat dit een liveband pur sang is. De bandleden speelden eerder in punkbands als Haatstaat en Kriegstanz. Dat is te horen: gelijke delen black metal, punk en crust worden als een orkaan van geluid het podium af geblazen en warmen de reeds aanwezigen hoop voor al wat nog komen gaat.
Het Vlaamse Saille zag ik eerder spelen op grote festivals als Graspop en Eindhoven Metal Meeting. Hun grootste black metal doet denken aan Emperor, Limbonic Art en het betere werk van Dimmu Borgir. Naast deze invloed heeft de band ook genoeg eigen smoelwerk om de populariteit, die zich inmiddels ook buiten de eigen landsgrenzen heeft verspreid, te rechtvaardigen. Hun composities zijn afwisselend, stuwend, overweldigend en vrij technisch van aard. De band moet het wegens ziekte vandaag met een gitarist minder doen, maar ook met maar een snarenplukker in de gelederen staat de muziek als een huis. Wellicht is het zelfs beter zo: met alle blastbeats, snelle riffs en solos, zessnarig basspel, samples en toetsen is de muziek al druk genoeg. Het geluid is dan ook niet optimaal, dit soort snelle en volle blijft een moeilijk genre om goed te mixen. Overtuigen doet Saille echter zonder meer. Naast nummers van het album Ritu (2012) ook een voorproefje van de nieuwe cd Eldritch, welke een dag later tijdens een releaseparty gepresenteerd zal worden en ongetwijfeld hoge ogen zal gooien.
Terzij De Horde tapt uit een heel ander vaatje. Waar Saille gedistingeerd overkomt, is dit rauw, zonder franje. Sludgy grooves afgewisseld met typische second wave-riffs en felle krijszang. Andere blackmetalbands lijken de luisteraar te willen grijpen, Terzij De Horde wil enkel dreunen en afstoten. Uw recensent moet bekennen er weinig mee te kunnen, de actieve podiumpresentatie ten spijt: de muziek komt op mij niet al te interessant over en het schelle gitaargeluid werkt ook niet mee.
Headliner Winterfylleth is wat mij betreft zonder twijfel een van de sterkere bands die het blackmetalgenre de laatste jaren voortgebracht heeft. Een serene versie van de second wave black metal is hoe ik de band zou omschrijven. Daarmee is hun stijl voor de true black metalfan wellicht iets te soft. De muziek is wellicht eentonig te noemen, maar daarin schuilt ook juist de kracht van Winterfylleth: zowel op cd als live werken de melodien zeer meeslepend en word je haast gehypnotiseerd. Het zijn herfstige, neerslachtige klanken die perfect bij dit jaargetijde passen. De 70 minuten speeltijd zijn om voordat ik er erg in heb.
Met dank aan Nike Liscaljet voor de foto's.
