Deze Duitse band maakt een fijne mix van doom metal en zware stoner, maar de omschrijving rock-n-doom die ik op hun MySpace terug vind, dekt de lading ook uitstekend. De muziek is zwaar, maar zelden log. Voor zulke duistere songs zit het tempo er zelfs behoorlijk in. Bless The Broken is in elk geval een sterke opener. Tussen de dreunende riffs door weet de imposante frontman Thorsten op bijzonder creatieve wijze te wisselen tussen normale zang en grunts. Zo goed dat het voor de verandering geen moment geforceerd klinkt.
A Hole In The Shell is een avontuurlijk album geworden. Het switcht heerlijk in donkere emoties. Na enkele luisterbeurten is het nog moeilijk te behappen wat je nou precies gehoord hebt. Daar ligt de ware kracht van dit album. Je moet er behoorlijk wat tijd in steken, voordat de puzzelstukjes op hun plaats vallen. Misschien dat daarom Done With Denial tot de beste composities behoort. Het is duidelijk een van de meest catchy stukken van dit album. Je hoort zelfs de geest van veel te vroeg overleden Peter Steele (Type O Negative) rondspoken.
Mijn voorkeur gaat uit naar de tragere songs van dit album. Ik heb het dan vooral over About The Veil And The Wound en Process (Into Nothing). Wat een sfeer! Ook hier is de hoofdrol weggelegd voor zanger Thorsten. De beste man kan ontzettend veel doen met zijn stem. Wie de EP Man Of No Account al goed vond, kan niet om dit album heen. Niet elke song is even interessant, maar het is opvallend dat de beste niet ook op de EP staan. De vette riffs zijn een genot voor het oor. Net als mijn dierbare collega kan ik bij Burden geen echt negatieve punten vinden. A Hole In The Shell is een pittig album, maar heeft een bijzonder lange houdbaarheid. Van deze band gaan we hopelijk nog veel horen.
Tracklist:
1. Bless The Broken
2. Done With Denial
3. Black Room
4. Man Of No Account
5. About The Veil And The Wound
6. The Slug. The Drag. The Misery.
7. Stampede
8. Process (Into Nothing)
9. The Fool
10. Conflict
11. Hidden Track
