Het Duitse Burden heeft de twijfelachtige eer om de avond te openen. In eigen land hebben ze al de nodige bekendheid verworven, maar in ons koude kikkerlandje moeten ze van vooraf aan beginnen. De zaal is redelijk gevuld en het geluid is uitstekend, maar echt veel bijval krijgen ze niet. De charismatische zanger verkondigt regelmatig dat ze meer liefde nodig hebben. Halverwege het optreden krijgt hij dan ook een pannenkoek (raar, maar waar) die hij dankbaar aanneemt. Op het optreden was eigenlijk niets aan te merken. De muziek zit goed in elkaar, maar vergt veel tijd om waardering te oogsten. Dan is het lastig om een stug Hollands publiek in beweging te krijgen. Ik verwacht dan ook dat genoeg mensen in het publiek best kunnen genieten van songs als The Slug. The Drag. The Misery, Stampede en The Fool. De prachtige akoestische afsluiter Hidden Track is duidelijk toegankelijker dan de rest en wordt terecht toegejuicht. Krijgt Burden toch nog een beetje liefde.
De mannen van Vanderbuyst brachten onlangs hun debuutalbum uit, waar vanavond slechts twee nummers van gespeeld werden. Opener Rock Bottom wordt uitstekend uitgevoerd. Zanger Jochem geeft direct aan slecht bij stem te zijn, maar eerlijk gezegd merk ik daar niks van en de rest van het publiek evenmin. Alle songs worden door de voorste rijen meegezongen. Willem Verbuyst schittert op zijn gitaar, al neem ik de volgende keer iemand mee die kan liplezen, want ik ben bijzonder benieuwd wat hij allemaal uitkraamt tijdens het optreden. Nadat de titelloze EP is gespeeld, volgt From Pillar To Post nog. Helaas is het feestje hierna alweer afgelopen. Vanderbuyst zet hier gewoon een sterk optreden neer.
Wanneer Jex Thoth het podium betreedt, is de Batcave inmiddels 'gezellig druk' geworden. Ondanks dat de band pas een album en twee EP's uitgebracht heeft, beschikken ze nu al over een sterk oeuvre. De sfeer zit er direct goed in, en dat is natuurlijk genieten geblazen. De prachtige orgeltjes en geluidseffecten (die vanavond in ieder geval uit een keyboard komen), de dromerige stem van Jex Thoth en het prima gitaarwerk zijn de juiste ingredinten waar het publiek voor komt. Al snel maakt de frontvrouw duidelijk dat de drummer minder keyboard en meer zang en gitaar wil horen, maar daarmee vallen de keyboards voor het publiek ineens weg. Zoals ik in mijn review van Witness al aangaf, is Jex' stem alleen al voldoende om de muziek interessant te maken. Fantastische songs als Seperated At Birth, Son Of Yule, Stone Evil en Raven Nor The Spirit zweven letterlijk voorbij. De sfeer wordt nog eens onderstreept door de brandende kaarsen, maar ook andere vreemde dingen worden aan de vlammen toevertrouwd. Zelfs een pluk haar van Jex moet eraan geloven.
Om het mysterieuze imago rond de band in ere te houden, wordt er geen contact met het publiek gezocht. Helaas is de tijd beperkt. Zeker voor degenen die aan het openbaar vervoer gebonden zijn. Na een uitstekende vertolking van Warrior Woman moet ik de zaal verlaten. Terwijl ik mijn jas aantrek, hoor ik de frontvrouw het Tilburgse publiek alsnog bedanken. Later hoorde ik dat de band niet wist of er nog een toegift gespeeld moest worden. De DJ maakte aan alle twijfel een eind door maar gewoon de muziek aan te zetten. Helaas speelde Jex Thoth toch wel een vrij korte set. In ieder geval kan ik niet wachten tot deze schitterende band weer in Nederland te bewonderen is.
