Met nieuwe albums van persoonlijke favorieten als Arjen Lucassen, Iron Maiden en Blind Guardian is 2010 voor mij sowieso een fantastisch jaar. Nu ook Virgin Steele zijn nieuwste langspeler uitbrengt ben dan ook extra in de wolken, want deze Amerikaanse groep heeft mij nog nooit echt teleurgesteld. Visions Of Eden was voor mij ondanks de lichte productie een meesterwerk van jewelste, dus ik was dan ook erg benieuwd of men zou kunnen tippen aan deze cd die nu inmiddels alweer vier jaar geleden uitkwam.
The Black Light Bacchanalia is een zwaar album geworden. Ik bedoel hiermee niet dat dit de meest stevige plaat is die de band ooit heeft uitgebracht, maar dat het een album is wat, nog meer dan zijn voorganger, veel tijd nodig heeft om tot de luisteraar door te dringen. Waar conceptalbums als The House Of Atreus Act I/II vooral een combinatie waren van een aantal snelle krakers, enkele piano-intermezzos, mid-tempo stampers, een ballad en een epic, zien we in dezelfde lijn als Visions Of Eden dat er hier geen sprake is van simpele songs. De meeste liederen zijn lang, hebben veel verschillende sfeer,- en tempowisselingen en kosten een goed aantal luisterbeurten om goed door te dringen tot de luisteraar.
Goed, opener By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor) doet denken aan een lied als Kingdom Of The Fearless en grijpt daardoor wel meteen de aandacht met zijn vlotte tempo, krachtige riffs en fantastische solo. Naast het openingslied hebben we ook nog het opzwepende The Bread Of Wickedness (grappigste titel van het jaar) en de ballad The Torture Of The Damned die elk rond de 3 minuten zweven, maar dit is het meest hapklare wat de luisteraar voorgeschoteld wordt. To Crown Them With Halos Part 1 & 2 is het compleet tegenovergestelde: een 11-minuten durende track met verschillende intros, themas, marcheertempos, headbangstukken, orkestrale intermezzos en uiteindelijk toch een sterke structuur. Dit lied is verreweg een van de beste stukken muziek van het hele album, maar het kost tijd om volledig tot je door te dringen.
Met uitzondering van het saaie In A Dream Of Fire en het net iets te langdradige Eternal Regret is het bandleider David DeFeis verder wel weer gelukt om een aantal imposante liederen neer te pennen. Pagan Heart is lekker opzwepend, Nepenthe is een mooie ballad en The Orpheus Taboo mag zich zeker tot de beste epics van Virgin Steele rekenen. De productie is steviger dan die van het vorige album, al mogen de gitaren wat mij betreft toch echt nog prominenter op de voorgrond komen. Het is dit keer toch vooral het uitstekende drumwerk van Frank Gilchriest (die dit keer weer op een echte drumkit speelt in plaats van het elektrische stel van het vorige album) wat de show steelt. DeFeis zelf blijft nog steeds een fantastisch zanger, al zou hij wat mij betreft iets meer agressie in zijn zangpartijen mogen zetten. Nu blijft het voornamelijk mooi, maar ook erg gepolijst over komen.
Is The Black Light Bacchanalia een aanrader? Voor de fans absoluut, al moet in het achterhoofd gehouden worden dat dit album wederom geen terugkeer is naar een heavy metal album als Invictus, maar gewoon een logisch vervolg is op het zeer symfonische Visions Of Eden. In vergelijking met dit album is deze plaat echter wel ietwat teleurstellend, al ligt dat voornamelijk aan de kwaliteit van zijn voorganger dan aan het materiaal zelf. Neem de tijd en laat de songs zichzelf openbaren, pas dan komt het album echt tot zijn recht.
Tracklist:
1. By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor)
2. Pagan Heart
3. The Bread Of Wickedness
4. In A Dream Of Fire
5. Nepenthe (I Live Tomorrow)
6. The Orpheus Taboo
7. Necropolis (He Answers Them With Death)
8. To Crown Them With Halos Parts 1 & 2
9. The Torture's Of The Damned
10. The Black Light Bacchanalia (The Age That Is To Come)
11. Eternal Regret
