E�n van de absolute verrassingen van dit death metal jaar is Extinction Aftermath, de nieuwe cd van de Duitsers van Jack Slater. In mijn review van de vorige cd deed ik beklag over het feit dat de band te veel onnodige drukte in de muziek probeert te stoppen. Groot is de meevaller nu de verse nummers veel evenwichtiger blijken te zijn, in plaats van hectischer, wat je wel zou verwachten omdat bands tegenwoordig van technische ellende ook niet meer weten waar ze het moeten zoeken. Jack Slater doet juist een stapje terug en boekt daarmee precies de progressie die de band mijns inziens nodig had.

Als het om ijkpunten gaat, dan kan Extinction Aftermath het beste worden omschreven als een kruising tussen Necrophagist en Vile, met een snufje melodie (Pheromon) en moderne invloeden als slams en breakdowns. Was de band voorheen nog geregeld een komisch rommeltje, inmiddels zijn de nummers technisch, solide, behoorlijk knuppelend en toch niet extreem ontoegankelijk. Jack Slater schuwt muzikale diversiteit nog altijd niet en is niet vies van een vloeiend loopje of een strakke brug tussen twee gierende gitaaruithalen. Echter wordt de cd, in tegenstelling tot de voorganger, niet volgeplempt met wispelturige tonen. Zo af en toe een gezonde uitschieter en voor de rest is de cd goed in balans. Interessant voor het oor, maar niet vermoeiend. En met een ruim half uurtje speeltijd blijft Extinction Aftermath een scherp pepertje. Kort maar krachtig, precies zoals een cd als deze wezen moet. Speel je langer, ga je hoe dan ook in herhaling vallen. Nu is alles precies goed.

Heel wereldschokkend is Extinction Aftermath nou ook weer niet, maar het is wel een heel mooie uitschieter tussen een hoop death metal releases van de laatste tijd.

Tracklist:
1. Pheromon
2. Dysthymia
3. Martyr
4. Funkenflug
5. Happy Hour
6. Omniscience
7. 4 8 15 16 23 42
8. Konstrukt
9. Resser Frednik
10. Extinction Aftermath