Humor en deathmetal gaan in Duitsland in het geval van Jack Slater al ruim 10 jaar hand in hand. Daar ik mag aannemen dat u de herkomst van dit gegeven zelf kunt herleiden, zal een introductieve bla deze keer uitblijven. Belangrijker is de mededeling dat er sinds dit voorjaar weer een glimmerd van de heren in de omloop is. De derde, om precies te zijn, de titel vormt dan ook een toepasselijke drieluik: Blut/Macht/Frei.

Muzikaal baart de cd uw ondergetekende echter kopfzorgen. Chapeau voor die prestatie, dat zonder meer, de cd, die aanvankelijk op een aardige ontvangst kon rekenen, trekt op de langere termijn echter aan het kortste eind. Want wat men op Blut/Macht/Frei mij iets te veel doet is te veel muziekblikken opentrekken en de inhoud daarvan op een chaoshoop storten. Als de nodige lagen van deze krop muziek afgesnaaid konden worden, zou er een eigenlijk veel betere versie van de band tevoorschijn komen. In de basis speelt Jack Slater behoorlijk beukende, zeer goed geproduceerde, brute death waar leuke composities zich niet ver laten zoeken. Dat men daar dan nog wat extra`s aan wil plakken is dan ook nog tot daar aan toe, maar nu wordt de harde kern veel te veel gepamperd in allerlei overbodige muzikale goochelkunsten.

Een kleine samenvatting mondt algauw uit in een stortvloed. Zo is Blut/Macht/Frei goed doorspekt met jazzy riedels (men heeft zelfs een saxofoon opgetrommeld), melodieuze bruggen (/Amnestia), een bijna dansbaar ritme (titelnummer) dat de band als een jolige kruising tussen Deabuchery en Avulsed laat klinken, ellenlange gitaarsolo`s, feaky breaks and the list goes on... Tijdens de Narbe-quatrologie is het al helemaal feest. De snoeiharde noten en de experimentele drang vormen geregeld een schril contrast. Evenals in het nummer Du Selbst, dat een tank van een track had kunnen worden, totdat de woeste dondergang aan banden wordt gelegd door "geavanceerde klanken". Doodzonde.

Op het eerste gehoor klinkt Blut/Macht/Frei (tot aan de saxofoon) nog zeer degelijk omdat de harde stukken ook �cht hard zijn. Enkele luisterbeurten later wint mijn ergernis het geregeld van de goedkeuring. Deels te wijten aan mijn kwaal, weliswaar, een voorstander van progressieve deathmetal zal hier waarschijnlijker positiever mee omgaan. In de objectieve glimp van de review zal ik Jack Slater dan ook niet afrekenen op de experimentele kant, hoewel ik ook daarin w�l bij het standpunt blijf dat de band daarin toch teveel is doorgeslagen.

Tracllist:
1. Blut/Macht/Frei
2. Toten
3. Amnestia
4. Rohrspast
5. Rost
6. Du Selbst
7. Narbe, Part I
8. Narbe, Part II
9. Narbe, Part III
10. Narbe, Part IV