Sadist is misschien wel de meest getalenteerde en originele band uit Itali�. De technische death/thrash is eigenlijk nergens mee te vergelijken en sinds de oprichting in 1990 is het predikaat 'eigenwijs' volledig van toepassing. Het geluid van de band is lastig te omschrijven, plus dat je er goed voor moet gaan zitten, omdat het allemaal niet zo eenvoudig te behappen is. Dat ligt aan de technische en soms zelfs jazzy structuren van de complexe muziek, maar ook aan de grote hoeveelheid keyboards. Waar technische broeders als Atheist en Death toch vooral de gitaar en bas lieten spreken, is de samensmelting van atmosferische keyboardpartijen met overdonderend gitaar- en basgeweld hier de absolute smaakmaker. Leuk detail is bovendien dat gitarist/toetsenist Tommy de beide instrumenten live gelijktijdig bespeelt.

Na de intro begint Sadist even eigenzinnig als altijd met het beestachtige Broken And Reborn. Het nummer klinkt als een brute en opgefokte jazzcompositie, maar dan met een loodzware metalen invulling. Complexe riffs en tegendraadse drumpartijen buitelen over elkaar heen, terwijl de agressieve zangpartijen voor nog een extra hysterische laag zorgen. De keyboardpartijen zijn indrukwekkend, maar toch vooral functioneel. Het hele album kent een schizofrene en onrustige opzet, maar na meerdere luisterbeurten beginnen de stukjes eindelijk op hun plek te vallen. De plaat zit op sporadische momenten zelfs geniaal in elkaar en ondanks de vele tempowisselingen en overgangen zit er wel degelijk lijn in de meeste composities. Die lijn wordt ook op fenomenale wijze onderstreept door het gedoseerde gebruik van prachtige gitaarsolo's en sublieme melodielijnen.

Meer dan op de titelloze voorganger speelt Sadist met exotische invloeden, wat zich uit in de speelse percussie en toonladders. Zo kent het tegenstrijdig getitelde Bloody Cold Winter een monter Arabisch melodietje dat zich na meerdere luisterbeurten in de kop nestelt. Het navolgende The Abyss begint met een drukke pianomelodie, maar ontpopt zich uiteindelijk als ��n van de meest heftige tracks. De lompe riffs doen regelmatig denken aan het album Crust, terwijl de keyboardintermezzo's herinneringen oproepen aan Tribe.

Season Of Silence is in meerdere opzichten een spectaculaire plaat. Het vakmanschap is overweldigend en de structuren vergen heel veel tijd om te bezinken, maar Sadist heeft wel iets neergezet dat bij veel hedendaagse releases ontbreekt, namelijk houdbaarheid. Zelfs na honderd luisterbeurten geeft de plaat nog geheimen en details prijs, waardoor het begrip groeiplaat weer eens gerechtvaardigd is. Het is zeker geen lichte kost en liefhebbers van simpeler werk hoeven hier niet eens aan te beginnen, maar wat mij betreft heeft de band een progressief en schitterend gecomponeerd meesterwerk gecre�erd. Fans van het hardere werk van Cynic, Nocturnus en het latere werk van bijna-naamgenoot Sadus moeten zeker eens gaan luisteren naar deze ondergewaardeerde band. Lastige muziek, maar zoals zo vaak, de moeite wordt dubbeldik beloond.

Tracklist:
1. Aput
2. Broken and Reborn
3. Season in Silence
4. The Attic And The World Of Emotions
5. Evil Birds
6. Ogron
7. Night Owl
8. Snowman
9. Bloody Cold Winter
10. The Abyss
11. Frozen Hands
12. Hiberna