Je zou zeggen dat ook voor het optreden in Gigant geldt dat er minder belangstelling is vanwege Netherlands Deathfest. Dat valt reuze mee, want vanavond zijn er toch dik honderd genteresseerden naar Apeldoorn gekomen om getuige te zijn van vier speciale sets, zoals de tourposter aangeeft. Allereerst betreden de mannen van Sadist het podium tijdens de intro met klassieke muziek. De vrede wordt snel verstoord als Trevor Sadist' Nadir het podium opkomt met een kettingzaag. De als beul verklede frontman krijgt veel ogen op zich gericht. De eerste nummers, afkomstig van de achtste langspeler Spellbound, draagt hij een masker.
De Italiaanse band maakt een eigenzinnige mix van technische en progressieve death metal met horrorthematiek. Hoewel het voor de meeste aanwezigen te complex is, neemt de bijval wel steeds verder toe. Zeker het tweede deel van het optreden, met het Death-achtige The Lonely Mountain, Season In Silence, One Thousand Memories en Sometimes They Come Back. Dat zijn de meest memorabele en knappe composities. Dat komt onder meer vanwege Tommy Talamanca, die tegelijkertijd keyboard en gitaar speelt. Het wekt ontzag om hem als een duizendpoot aan het werk te zien.
Helaas staan zijn keyboardpartijen niet altijd organisch in de mix waardoor de studioversies live minder impact hebben, maar dat doet niets af aan zijn verbluffende cordinatievermogen. Ook bassist Andrea Nasso en drummer Alessio Spallarossa komen met hun spel af en toe in de spotlights. Bij Trevor, die met een sterk accent het publiek toespreekt, mist wat overtuigingskracht in zijn performance. Jammer, want er had meer ingezeten. Toch is Sadist vermakelijk en is het vanavond op instrumentaal vlak de meest interessante band. "Tank you my little brothers."
Nog zo'n eigenzinnige band. Atrocity maakte in 1985 onder de naam Instigator grindcore, om vanaf 1988 onder eigen naam death metal te maken met een technische twist. Maar daar houdt het nog lang niet mee op. Een experimentele fase van ongeveer tien jaar lang met elektro/gothic/industrial/jarentachtigmuziek schudde de fanbase flink door elkaar. Vanaf het bombastische Atlantis (2004) maakten de oosterburen weer hoofdzakelijk death metal. Vandaag komen de Okkult-albums (uit 2013 en 2018) en de old school deathmetalsongs aan bod. Zoals we van Alexander Krull gewend zijn, betrekt hij het publiek veelvuldig bij de show. De frontman krijgt het daarmee voor elkaar dat de toeschouwers wat dichter bij het podium komen staan en de vuisten de lucht in gaan.
Stampende, licht verteerbare deathmetaltracks als Masters Of Darkness, Shadowtaker, Spell Of Blood, Gates To Oblivion en Death By Metal krijgen de bezoekers snel aan het headbangen, maar eigenlijk klinken alle tracks vanavond gewoon uitstekend. Dus ook het technischere, symfonische Reich Of Phenomena en oldie Necropolis, uit de tijd dat Atrocity nog tourde met Gorefest en Deicide, begin jaren negentig. Van nog eerder is Blue Blood (1989). De single is laatste opnieuw opgenomen, nadat het idee daarvoor geopperd werd in het zwembad tijdens de 70,000 Tons Of Metal-cruise, toen de bandleden in het zwembad naar Napalm Death lagen te kijken.
Jammer dat de b-kant van de originele single, het in Vara's Vuurwerk gedraaide Humans Lost Humanity, vandaag niet op de setlist staat. De Duitse groep, met de Nederlandse drummer Joris Nijenhuis en de Zwitserse gitarist Pete Streit, krijgt de boel goed in beweging en staat lekker te spelen. Het energieke optreden zorgt voor een prima sfeer in Gigant.
"This ain't no fucking library!" Brian Werner is opgefokt en niet tevreden over de passiviteit waarmee de bezoekers de show van Vital Remains gadeslaan. De frontman besluit het initiatief te nemen om er verandering in te brengen. Hij stagedivet van het podium en later van een box om vervolgens op handen gedragen te worden. Zeer vermakelijk om hem aan het werk te zien. Zijn initiatief heeft als resultaat dat er meer beweging komt met headbangers en een pit. Als hij vraagt om wat voor nummer de Amerikanen zullen gaan spelen en Slayer" van de voorste rij klinkt, grijpt hij in: Maybe it's better that Slayer covers Vital Remains. Maybe then Kerry King steps his game up. It took them thirty years to get aboard a metal cruise", om vervolgens te kalmeren: I can't talk shit. I have a Divine Intervention tattoo on my leg."
De beweeglijke vocalist wint al snel de sympathie van het publiek, mede doordat hij zijn dankbaarheid toont voor de grote opkomst en het opvangen tijdens het stagediven. De leadgitaarpartijen staan aanvankelijk nog niet goed in de mix, maar dat komt later goed en zodoende valt er voldoende te genieten van de voor deathmetalbegrippen lange tracks. Tussen al het geraas van de songs van het meest recente album Icons Of Evil (2007) door is het Forever Underground uit 1997 dat het live uitstekend doet dankzij de Obituary-grooves. Niets gaat echter boven afsluiter Dechristianize (2003). Vital Remains, dat aantreedt met sessiedrummer Chris Dovas (Seven Spires, Widows Rite) en sessiegitarist Caio Kehyayan (net als Chris ex-Unflesh) viert het dertigjarige bestaan in stijl met een agressief en knap uitgevoerd optreden.
Headliner I Am Morbid begint zo'n vijfentwintig minuten later dan gepland. Dat heeft te maken met technische problemen voorafgaand aan de show. Iets waar Vital Remains ook al last van had. Maar gelukkig kunnen David Vincent en co met vertraging alsnog van start. Vanavond alleen maar klassiekers op de setlist, afkomstig van de eerste vier albums (Abominations Of Desolation niet meegerekend) plus het in Zwitserland geschreven I Am Morbid. In tegenstelling tot de eerste drie bands is er niet veel te beleven qua show. De heren zijn professioneel aan het spelen. Slechts af en toe is er tijd voor een onderling dolletje. Ira Black is niet meer van de partij. De nieuwste gitarist is Kelly McLaughlin (nigmatum, Blood Of Martyrs, ex-Ascended Dead, ex-Blood Freak), die het zeer aardig doet.
Gitarist Bill Hudson maakt echter meer indruk en is d man van de avond. Wat kan die man snel en precies spelen. Niet normaal. Achter hem zit meesterdrummer Tim Yeung, die de lat hoog legt voor de anderen. Na Maze Of Torment geeft hij een solo weg en daarna doen Kelly en Bill dat ook nog even. David doet wat hij moet doen en is relaxed.
Het kwartet begint al direct met twee berklassiekers Immortal Rites en Fall From Grace. Fantastisch om ze weer eens live te horen en dat geldt ook voor onder meer Rapture, Maze Of Torment en Dominate. Ieder heeft zo zijn eigen favoriet. Halverwege de set gaat het tempo naar beneden voor Sworn To The Black en Eyes To See, Ears To Hear, om even op adem te komen. Toen Where The Slime Live uitkwam in 1995, was het niet direct een succes, maar live is het net als God Of Emptiness (met net als in een paar andere composities de prachtige, zware, diepe, warme cleane zangstem van David) n van de vele hoogtepunten. World Of Shit (The Promised Land)) sluit een prima old school deathmetalavond af.
Setlist I Am Morbid:
1. Omni Potens
2. Immortal Rites
3. Fall From Grace
4. Visions From The Dark Side
5. Blessed Are The Sick
6. Rapture
7. Pain Divine
8. Sworn To The Black
9. Eyes To See, Ears To Hear
10. I Am Morbid
11. Maze Of Torment
12. Dominate
13. Where The Slime Live
14. God Of Emptiness
15. World Of Shit (The Promised Land)
Setlist Vital Remains:
1. Where Is Your God Now
2. Icons Of Evil
3. Scorned
4. Forever Underground
5. Hammer Down The Nails
6. Let The Killing Begin
7. Dechristianize
Setlist Atrocity:
1. Masters Of Darkness
2. Shadowtaker
3. Necropolis
4. Spell Of Blood
5. Gates To Oblivion
6. Fatal Step
7. Blue Blood
8. Death By Metal
9. Reich Of Phenomena
Setlist Sadist:
1. 39 Steps
2. The Birds
3. Bloody Bates
4. Perversion Lust Orgasm
5. The Path
6. The Lonely Mountain
7. Season In Silence
8. One Thousand Memories
9. Sometimes They Come Back
Met dank aan metalpik Ronald van de Baan van Metalpix.nl voor de foto's.
