Meneer Ziras speelt neoklassieke instrumentale gitaarnummers en 'shred' en 'sweetpickt' er op los. De arpeggio's vliegen om je horen in elk nummer. Voor diegene die nog niet weten wat te verwachten na deze omschrijving noem ik de naam Malmsteen. Theodore speelt alle gitaartracks en programmeerde de ritmes. Maar het klinkt absoluut niet storend en dat is in dit genre soms echter wel eens het geval. Er staan 11 tracks op dit album die allemaal op elkaar gelijken, alleen het akoestische 'Evermore..' wijkt af. Daar ligt ook het grote hekelpunt van deze cd, we hebben dit allemaal al eens eerder gehoord. Dit is allemaal zo onorigineel. Maar ik moet bekennen dat Ziras wel heel erg soepel en indrukwekkend speelt. Hij is zeker en vast een wereldgitarist. Het is echt prachtig en tegelijkertijd demotiverend (ik speel zelf gitaar) om te horen wat hij er allemaal uitkrijgt. Luister maar bijvoorbeeld naar 'Your majesty'. Ik kan mijn gitaar al beter aan de wilgen hangen.
Kortom, Ziras speelt en tovert van alles uit zijn gitaar maar de nummers, thema's en arpeggio's hebben we al eerder gehoord. Dit bewijst nog maar eens dat een goed gitarist nog geen goed songschrijver is. Alhoewel de composities zeker niet slecht zijn (maar veel te standaard). Ziras is trouwens ook gitaarleraar (ook op internet). Maar eigenlijk kan ik dit album alleen aanraden aan goede gitaristen die mee wil schredden. Of aan muziekfreaks als ik die alles willen horen.
Tracklist:
1. Terminus ad quem
2. Dark valley
3. Depression
4. Air to air
5. The edge
6. Virtual virtuosity
7. Fictitious Rhapsody
8. Your majesty
9. Evermore
10. The boring machine
11. Liquidity
