Snelle vingers heeft Ziras namelijk zeker. Het verschil met veel andere gitaristen is wel dat hij vaak functionaliteit boven ellenlange solo's verkiest. Dat betekent overigens niet dat hij niet laat horen wat hij kan, want ook Ziras raast hier en daar als een bezetene over de gitaarhals. Luisteren we wat beter, dan valt op dat hij op melodieuze momenten het beste uit de verf komt. Daarom vraag ik me af waarom de man zich niet gewoon in de kijker speelt bij een bekende band. Ik weet zeker dat hij evenals zijn landgenoot Gus G. een welkome aanvulling kan zijn bij veel melodieuze, of progressieve metalbands. Met instrumentale gitaarplaten spreek je toch een kleiner publiek aan en deze man verdient eigenlijk wel wat meer dan dat. Het zegt in dat opzicht genoeg dat deze plaat in eigen beheer verschijnt.
De nummers op het album staan vooral in het teken van het gitaarwerk, maar de welbekende Derek Sherinian vecht ook regelmatig een duelletje met de gitarist uit. Het keyboardwerk is sterk en vervalt gelukkig niet in de standaard klavecimbelgeluiden, zoals dat vaker het geval is bij gitaar/toetsduels. Nummers als Jordan's Trap en Irredenta staan vol met dit soort kunstjes en dat blijft toch spectaculair op z'n tijd.
Het is alleen zo jammer dat dit soort platen maar weinig blijven hangen. De melodien zijn best sterk, maar ik vraag me toch wel eens af hoe deze plaat had geklonken met een goede zanger. Daarom hoop ik dat ik Ziras ooit de sterren van de hemel mag zien spelen in een echte band. Solo is hij vooral degelijk, maar na vier platen weten we dat inmiddels wel. Helaas vanwege die reden toch wat minder punten dan bij HypepyrexiA. Slecht is het zeker niet, maar memorabel ook niet.
Tracklist:
1. Loud And Proud
2. Jordan's Trap
3. Blasphemy
5. The Sheen
6. Strong Desire
7. Irredenta
8. Over The Sky
9. A New Sunrise
10. Wolfgang's March
