Gezien de hernieuwde belangstelling voor de band dankzij het uit oud en nieuw werk bestaande Instruments Of Death en de renie, is het interessant om het debuut nog eens op de draaitafel te leggen. Hebben we misschien wat gemist? Is Faith Or Fear een ondergewaardeerd juweeltje of is er een goede reden dat ze het nooit ver geschopt hebben? Wat mij betreft is het een combinatie van beide. Het album staat vol met supervette riffs, sterk zangwerk en een degelijke ritmesectie, maar de band weet die elementen helaas niet altijd even succesvol te combineren. Zo is opener Lack Of Motivation een draak van een compositie. Het nummer klinkt als een allegaartje van overgebleven riffs en is willekeurig aan elkaar geplakt met ongepaste tempowisselingen. Als zanger Tim Blackman vervolgens een 'tough guy from da hood' speech inzet is de band me helemaal kwijt. Ik vraag me serieus af wat de heren bezielde toen ze besloten om dit nummer als opener te gebruiken.
Gelukkig geldt dat niet voor de rest van het album, want dat is zeker niet zo slecht als sommige (oudere) metalheads ons willen doen geloven. CDS is een kraker van jewelste met smeug gitaarwerk en tempowisselingen die wel op het juiste moment worden uitgevoerd. Het titelnummer start vervolgens met een heerlijk smerige punky riff en schakelt na enige tijd over op een traditioneel goede bulderriff, waar veel jaren tachtig thrashbands patent op hadden. Verderop de plaat treffen we de twee beste composities in de vorm van Shadow Knows en Ripoffs. Eerstgenoemde is een vette thrashgranaat die door de organische sound heerlijk authentiek uit de boxen knalt. Ripoffs lijkt in eerste instantie een doodsimpele speedmetalknaller, maar dat is juist de kracht van dit nummer. De basisriff doet sterk aan (oude) Agent Steel denken en het refrein is verdomd pakkend.
Misschien is dit dan toch een klassieker die we met z'n allen nooit begrepen hebben? Nee, dat niet. Punishment Area is wel een zeer lekkere thrashplaat waarop zeker de potentie aanwezig was om tot een grotere band uit te groeien. Vanwege de kinderziektes die vooral in de openingstrack aanwezig zijn is het alleen net geen absolute top. De band moet het vooral van de ontzettend goede riffs hebben en het is zonde dat ze deze moordende gitaarpartijen niet altijd weten om te zetten in effectieve composities. Faith Or Fear past daarom vooral in het rijtje van Forced Entry, Atrophy, Wrath en Stygian; talentvolle bands die de beloften ondanks hun enorme potentie nooit echt waar wisten te maken. Heb je echter het nieuwe compilatiewerk van de band aangeschaft, dan kun je ook gerust dit album in huis halen. De re-release van Century Media kent overigens nog een bonustrack in de vorm van het sterke demonummer Instruments Of Death.
Tracklist:
1. Lack Of Motivation
2. CDS
3. Punishment Area
4. Rampage / Nothing Uncommon
5. Have No Fear
6. What Would You Expect
7. Darkside
8. Shadow Knows
9. Ripoffs
10. Time Bomb
*11. Instruments Of Death
*bonustrack
