Het land van de rijzende zon heeft weinig op met onze westerse cultuur. Ook de muzikale markt van Japan verschilt dusdanig dat we �van hier naar Tokio� kunnen spreken. De regerende muziekstroming aldaar heet J-pop. Wat is dat in hemelsnaam?! Marty Friedman, de snarenvirtuoos die Megadeth naar grote hoogten leidde, brengt ons die J-pop ter ore. Hij is helemaal in de ban van het genre en daarop besloot hij een dozijn nummers te coveren. Het resultaat: Tokyo Jukebox.

In de louter instrumentale nummers heeft Friedman huisgehouden en de nummers naar eigen hand gezet, met zijn eigen spel als middelpunt. En dat belooft heel wat, want dat Friedman een enorm getalenteerd gitarist is staat buiten kijf. Zoals iedere soloplaat van een gitarist betaamt, bevat ook deze veel gitaarvuurwerk, van het uitbundige knalwerk tot de sierlijke �ooh� en 'aah� momenten.

In opener Tsume Tsume Tsume komen vlammend shredwerk, melodieuze en gierende solo�s, maat- en tempowisselingen over vliegen alsof de brandstof maar niet wil opgeraken. J-pop, werkelijk? Even schrikken is het wanneer het tweede nummer GIFT invalt. De zoete gitaarlijnen liggen weliswaar fijn in het gehoor, maar de 'dancebeat' maakt het geheel een wrange luisterervaring. J-pop, spaar ons� Schijn bedriegt echter. De dansbare, elektronische drums zullen nog vaker terugkeren en past de muziek beter dan verwacht, het maakt het zelfs makkelijker behapbaar. De twee openers zetten de toon door het hoogstaand gitaarwerk maar zeker ook door een wereld van verschil te zijn.

De zoektocht naar �Wat is J-pop� gaat verder.
Een nummer als Romance No Kamisama heeft wederom een totaal ander gezicht. Lieflijke pianoklanken, fijngevoelig tokkelwerk. Of dan afsluiter Ashita He No Sanka, een episch stuk dat zo onder een liefdescene in een Oosterse film gemonteerd kan worden, compleet met strijkers en breed uitgemeten keyboardpartijen. Wat nog meer? Een catchy rockende song zoals Polyrhythm? Of het veelzijdige TSUNAMI, dat van Vangelis-achtige klanken naar folk gaat, daarna jazz aandoet, overloopt in pop en als slotsom wat klassiek materiaal afwerkt?Eh.. J-pop?

Wat dat nu precies is blijft giswerk; wellicht het eerste �genre� dat niet in een hokje valt te plaatsen. Belangrijker is dat geen enkel nummer op het vorige lijkt. Van metalpassages tot ballades, van dance tot filmmuziek, van softrock tot klassiek; geen enkel nummer lijkt op het vorige en dus staat iedere song garant voor verrassingen. Marty Friedman leeft zich flink uit zonder te verzanden in oeverloos virtuozengeneuzel maar blinkt uit in veelzijdigheid. Wat dat betreft mag hij die Tokyo Jukebox met J-pop wel vaker opentrekken.

Tracklist:
1. Tsume Tsume Tsume
2. GIFT
3. Amagigoe
4. Story
5. Polyrhythm
6. Kaeritakunattayo
7. TSUNAMI
8. Yuki No Hana
9. Eki
10. Sekai Ni Hitotsu Dake No Hana
11.Romance No Kamisama
12. Ashita He No Sanka