Drie jaar geleden wist Sammath goede indruk te maken met hun destijds uitgekomen album Dodengang. Harde melodieuze black, die met een verfrissende speelsheid gebracht werd domineerde dat album. Dodengang was ook een album met veel enthousiasme, dat zich vooral uitte in het unieke, levendige geluid van de band en de rauwe, kwaadaardige zang. Nu hun vierde album Triumph In Hatred uit is, is de vraag: kan hij zich meten met zijn voorganger?
Dat is een vraag die moeilijk te beantwoorden is, want hoewel het enthousiasme, het geluid en het donderende geraas wat we op Dodengang hoorden intact is gebleven, zijn er ook veranderingen. De voornaamste is dat de frisheid, die speelsheid van Dodengang plaats heeft gemaakt voor een heel volwassen geluid. Triumph In Hatred klinkt massiever, meer als voer voor de doorgewinterde luisteraar. Aan de ene kant vind ik dat jammer, omdat het ten koste lijkt te zijn gegaan van de afwisseling die Dodengang te bieden had. Aan de andere kant juich ik het toe, want Sammath lijkt zich meer en meer thuis te voelen in deze sound, waardoor ze op Triumph In Hatred een flinke sprong voorwaarts hebben gemaakt.
Dat laatste uit zich in het feit dat Triumph In Hatred eigenlijk geen zwak moment kent. Van Blood, tot The Dead Lay Torn is het hard rammen en schreeuwen geblazen, iets dat deze band heel goed onder de knie heeft. Hoewel de afwisseling tussen de nummers achteruit lijkt te zijn gegaan, begint na een tijdje luisteren toch iets heel positiefs op dit vlak te dagen, namelijk dat de nummers vol afwisselende subtiliteiten zitten. Dus toch, maar meer verstopt dan voorheen! Dit punt maakt dat het album een aardig groei-album is, aangezien je niet al die subtiliteiten er in n luisterbeurt uit haalt. Daarnaast zijn er ook minder subtiele nieuwigheden, zoals die heerlijke gitaarsolos in Blazing Storm Of Steel, Burn In The Fires Of Hell en meer, prachtig!
Om even terug te komen op de vraag die ik eerder stelde: ja, Triumph In Hatred kan zich zeker meten met Dodengang. Sammath is gegroeid en laat dat duidelijk merken in de manier waarop op dit album gespeeld wordt, vol vuur en passie. Of hij alle luisteraars even goed zal bevallen als Dodengang betwijfel ik echter, want wat hier geboden wordt gaat dieper dan dat album te bieden had en de ervaring leert dat dat niet voor iedereen weggelegd is. Er zijn echter genoeg aanknopingspunten om op basis van dit praatje en eerder geluisterd werk een blinde aanschaf te rechtvaardigen, dus laat hem vooral niet liggen! Mooi werk Sammath!
Tracklist:
1. Blood
2. Burn In The Fires Of Hell
3. Interlude/Torment
4. Damnation
5. Blazing Storm Of Steel
6. Triumph In Hatred
7. The Dead Lay Torn
