Laat ik beginnen met de positieve eigenschappen van dit album. In de eerste plaats is de sound gewoon heel bijzonder, en deze
laat zich niet dan ook niet classificeren. Af en toe is Ellipsis een progmetal band, dan laten de drie heren en een dame weer een
trage Doom passage langskomen, om vervolgens over te gaan op klanken die niet aan een bepaald genre toe te schrijven zijn.
De band is in staat om een traag ritme met daarover zware doom riffs op bevredigende wijze over te laten gaan in een stuk
vol met technisch, typisch progressief gitaargeknutsel en een jazzy ritme. Deze overgangen verlopen zo vloeiend dat het je niet
eens opvalt dat je ineens een totaal ander stuk muziek wordt voorgelegd.
Daarnaast staan er gewoon een paar ijzersterke songs op "Comastory". "Mechanic Ellipse" is mijn favoriete track van het album.
Ondanks dat de kwaliteit van Emmanuelson's zang in dit nummer aan bescheiden fluctuaties onderhevig is, spreekt de compositie
me aan vanwege het toffe refrein en de sludgy doom-riffs die daarnaast opduiken. Gewoon een lekker nummer dat ik niet snel zal
vergeten. Ook "A Joke in Black" heeft wel wat, met z'n snelle wisselingen tussen stijlen, met als hoogtepunt het funky
basswerk en de jazzy ritme's. "Angelhell" raakt een gevoelige snaar bij mij door ineens een amusant stuk Mr. Bungle-achtige
muziek te laten horen (denk aan het vrolijke stuk van "Quote Unquote"), en Emannuelson doet een verassend leuke imitatie van
Mike Patton.
De keyboards staan wat te hoog in de mix, maar vormen in een nummer als "Invisible" een welkome aanvulling op de sound. Hier
is geen sprake van imitaties van organische instrumenten, maar chte synths die hun naam eer aan doen en geluiden creren die
niet met een 'normaal' instrument te maken zijn. Jammer dat dit tot een paar tracks beperkt is gebleven.
De zang vormt af en toe een probleem. Ik ben niet zo verzot op het stemgeluid van Emmanuelson, aangezien hij wel wat weg
heeft van die van Messiah Marcolin van Candlemass. Die band heb ik altijd erg goed gevonden, maar de unieke zang heeft me er
van weerhouden om echt gek te worden op Candlemass. Ook in het geval van Ellipsis vormt dit een obstakel. Uiteraard is dit
een kwestie van smaak, en hoeft dit in het algemeen geen probleem te vormen. Nee, het werkelijke probleem ligt wat dieper. De
zang op "Comastory" heeft nogal de neiging om afbreuk te doen aan het nummer, aangezien er noten worden gehaald die eigenlijk
niet door deze zanger gehaald horen te worden. Zoals in "Bio Dream Generation". In het refrein klinkt de zang gewoon matig,
en ook al zingt de beste man net niet vals, kan hij zich beter beperken tot de lagere regionen. De zang klinkt af en toe ook
wat zwak, alsof Emmanuelson niet weet hoe hij zijn ademhaling moet gebruiken om te zingen. Het zou in het belang van de band
zijn als hun zanger lessen zou nemen of ze een plaatsvervanger zouden zoeken die z'n vak wat beter verstaat.
Daarnaast laat de band technisch gezien wel eens een steekje vallen. De instrumentbeheersing is niet optimaal, en dan is het
misschien niet zo strategisch om progressieve metal te spelen. Dit vormt echter niet zo'n probleem als de zang, dus laten we
het maar een schoonheidsfoutje noemen dat in de toekomst ongetwijfeld gecorrigeerd zal zijn.
Ondanks deze minpunten zie ik "Comastory" als een aangename verassing. Enkele 'vullers' als "Strategelugubre" en "Deep Inside Your Soul" hadden wat mij betreft wel weggelaten mogen worden, maar na aftrek daarvan blijft er nog een flinke dosis muziek over die interessante ideen herbergt. Deze band is, boven alles, zeer veelbelovend!
Tracklist:
1. Coma
2. Vortex
3. Mechanic Ellipse
4. Fortuna Madrigal
5. Bio Dream Generation
6. Evil
7. Invisible
8. Strategelugubre
9. Deep Inside Your Soul
10. Psycho Pollution
11. A Joke in Black
12. Angelhell
13. Mountains of the Chameleon
