Zes jaren geleden bracht Bloodline het album Werewolf Training uit. Toen ik dat album voor het eerst hoorde vond ik het maar matig en ik heb het daarom niet vaak meer opgezet, laat staan aangeschaft. Maar tijden veranderen, bands groeien en de smaak van de luisteraar groeit mee. Met dit in het achterhoofd gaf ik, na wat uitermate positieve reacties op ons forum gelezen te hebben, Bloodlines tweede album Hate Procession een luisterbeurt. Toen bij de tweede luisterbeurt een zeker kwartje op zijn vertrouwde stek viel, werd duidelijk dat we hier met de zoveelste kanjer van dit jaar te maken hebben.
Na een intro met een industrial tintje wat verwacht je anders van Sasrof gaat de band los met The Great Becoming, wat naar mijn idee n van de betere nummers op het album is. Heerlijke machinale drums en hopeloos gekerm maken langzaamaan plaats voor een duister en zweverig stuk black metal. Dit is niet zozeer een stijlovergang, als wel het natuurlijke verlengde van de opening. Bloodline heeft dit soort zaken door het hele album heen voortreffelijk verzorgd, getuige de vaak naadloze overgangen. Als het waanzinnige samplegebruik in dit nummer begint, dan ontvouwt het zich tot een meesterlijk uitgevoerd stukje black. Ook het grote contrast tussen de kille, afstandelijk zang en de melodieuze lijntjes die af en toe opduiken, zorgen voor leuke momenten, zeker zodra die heerlijke gitaarsolo erdoor snijdt.
Dat The Great Becoming n van de betere nummers op het album is, wil absoluut niet zeggen dat het hierna bergafwaarts gaat. Integendeel, het niveau wordt continu vastgehouden en op veel momenten stijgen ook andere nummers naar grote hoogten. Order Of The Parasite bevat bijvoorbeeld hele aparte schreeuwerige zang, die gecombineerd met een creepy toontje, voor een zeer eigenaardige sfeer zorgt. Jerusalem Addio is bijna een muur van geluid te noemen: een zeer massief geluid met daarin een lekkere repeterende riff, vaag samplegebruik, een beheerste en schorre stem en een flinke klapper ter afsluiting. Het is dit soort afwisseling die je op Hate Procession van verrassing in verrassing doet vallen en het geheel tot een bijzondere luisterervaring maakt.
Jerusalem Addio introduceert daarnaast subtiel een verhoging van de snelheid, die in Day Of The Vulture nog eens sterk benadrukt wordt. Het leuke aan de nummers op Hate Procession is dat ze vrijwel allemaal n of meerdere geniale momenten hebben, waarbij het kippenvel op je armen springt en het puur genieten is. Daarnaast komt dat industrial sfeertje uit de intro ook in alle nummers in meerdere of mindere mate terug, wat Hate Procession een hele bizarre sfeer geeft; eentje die naar veel meer smaakt. Wat mij betreft hebben Sasrof en kornuiten Bloodline (weer) stevig op de kaart gezet en ik hoop de komende jaren nog veel van deze band te mogen horen.
Ik heb het al eerder gezegd dit jaar: ook dit album verdient een prominente plek op de plank! Geen vaste plek in de cd-speler, want daarvoor kent 2009 veel te veel blackmetal toppers, maar Hate Procession hoort zeker in dat rijtje thuis!
Tracklist:
1. Intro: Berzloj
2. The Great Becoming
3. Order Of The Parasite
4. The Stampede
5. Jerusalem Addio
6. Day Of The Vulture
7. Total Peace
