Bij binnenkomt heeft Kjeld reeds het laatste nummer ingezet. Jammer om deze band te missen, want aan de sfeervolle tonen te horen (en aan het voorkomen te zien) zou dit best wel eens de verrassing van de dag kunnen zijn. Hopelijk is er binnenkort gelegenheid voor een herkansing.
Zo wordt Anaphylactic Shock de eerste band die in zijn volledigheid wordt waargenomen. Vandaag is dit echter in ieder geval voor mij een vreemde eend in de bijt, aangezien de wortels van deze band uit de hardcorescene komen. Op cd speelt Anaphylactic Shock een aparte combinatie van bijna doomy stukken met rockerige black (twee dingen die je doorgaans niet hand in hand hoort gaan) met in de muziek en stem toch nog een heel klein vleugje hardcoorse energie. Live komt dit echter niet uit de instrumenten. Het is, hoe beoogklept ook, enigszins vreemd om naar een grotendeels kortharige, energieke band op gympen te moeten kijken, terwijl de muziek wel wat wegheeft van black metal, maar op dat vlak eigenlijk niet overtuigt.
Zanger Eikenaar heeft een aardig stembereik en trekt geregeld een boze kop, maar de totaalpresentatie loopt gauw vast. De band mist echt de uitstraling en de sfeer en weet het publiek totaal niet mee te krijgen. Op cd heeft de muziek absoluut een bijzondere invalshoek, maar live heeft dit kraak noch smaak. Een harde doch onvermijdelijke conclusie: geen band voor het publiek dat live black metal wil zien en horen.
Het Portugese Morte Incandescente doet het al iets beter, met als opvallendste podiumaccessoire de bassiste (die de band overigens enkel live versterkt) die zo uit de Exorcist gestapt lijkt te zijn. Mager, treffend geschminkt en in lompen gehuld stuiptrekt het kleine meisje met de veel te grote basgitaar spastisch over het podium. Waar bij Anaphylactic Shock de rocknoten volledig misten maakt Morte Incandescente dit helemaal goed. Het is een vreemd gezicht, een zeer naargeestig ogende band die geregeld een opzwepende noot speelt en tijdens het nummer Black Skull Crushing Metal de 'metal' met een hoge heavy metal uithaal presenteert. Ook de neigingen naar cleane zang sijpelen af en toe tussen het gekrijs door maar ondanks de wederom vrij matige nummers maakt de band visueel in ieder geval een redelijke indruk.
De expressieve muzikanten worden geregeld in een flinke mantel van sinistere rook gehuld en dat oogt natuurlijk bijzonder fraai. Van het nieuwe (nog uit te komen?) album speelt de band onder meer Fuga Constante en Necromaniaco. De afsluiter Necro Culto draagt de band op aan Darkmoon Warrior. Nog steeds ben ik niet omvergeblazen, maar dit begint al ergens op te lijken.
En over Darkmoon Warrior gesproken, daar hoeven we ook niet lang op te wachten. Na een vlotte ombouw brengt de enige Duitse band van de avond Baroeg een kleine 40 minuten typisch Duitse, atmosferische black metal. Tot aan dit moment was de zaal al vrij aardig bemand maar blijkbaar kan Darkmoon Warrior de goedkeuring van meer bezoekers wegdragen en verkassen er dus meer zielen van de bar naar de zaal. Deze band is blijkbaar wel true underground, want na dertien jaar bestaansrecht, veeeeeeeel demo's en een full-length (nota bene vorig jaar uitgekomen) heb ik nog nooit van Darkmoon Warrior gehoord.
De warriors staan vandaag wel model voor absolute dertien in een dozijn black metal, laten we refereren aan een crappy Lunar Aurora. Niet bijzonder, wel vrij goed te luisteren, vol van geluid, soms met een rauwe en soms met een lichte melodieuze touch en niet te vergeten een zanger wiens strot van alle markten thuis is. Op indrukwekkende wijze wisselt hij zijn grunt af met gekrijs, gekerm, en op Nostradamic Visions zelfs n keer een heldere noot. De weinig spraakzame maar wel uitbundig gepainte Duitsers zetten een grotendeels up-tempo set weg, met van de full-length enkel Toi Hekunra en Hunter of the Sun. Geen stellige promotie voor het laatste album dus, maar een random greep uit het repertoire van de afgelopen dertien jaar.
Bloodline is mijn persoonlijke reden om Black Metal Desecration aan te doen. Hate Procession was absoluut n van de beste albums van 2009 en ik kijk er dan ook bijzonder naar uit om de band live te zien. Wel is het altijd de vraag of de band die op cd zo'n zieke sfeer weet te creren het live een beetje behoorlijk kan reproduceren en groot is mijn opluchting als dit mijns inziens niet al te veel problemen oplevert. De strot van Wrathyr klinkt net zo scherp en bloedstollend als op cd en de serpentische gezichtsuitdrukkingen van de ervaren frontman (en de rechtse gitarist) en de sfeervolle licht- en rookshow maken iedere verdere aankleding overbodig.
Tijdens het eerste nummer is de sampler nog wel behoorlijk zoekende naar de juiste geluiden en vooral het volume van de digitale toevoeging, maar tijdens de daarop volgende Season of the Predator, Jerusalem Addio en de geweldige The Great Becoming loopt alles (op n onwijs harde piep na) redelijk soepel. Tegenstanders van de drumcomputer hebben zich behoorlijk moeten ergeren, ikzelf geniet van het strakke en militante gedreun, terwijl de gitaristen, vocalist en de samples voor een muzikale kilte in de donkere zaal zorgen.
Puntje van kritiek is wel dat Wrathyr de gure sferen niet tussen de nummers door kan vasthouden en dat hij tijdens Season of the Predator zeer misplaatst het publiek om een "hey-hey-hey" participatie vraagt. Als er iets NIET bij de muziek van Bloodline past, dan is het wel een collectief meebrullende menigte. Desalniettemin laat de band in ieder geval uw ondergetekende tevreden en toch enigszins gehypnotiseerd achter en is de enige teleurstelling het feit dat het optreden slechts vier nummers heeft mogen duren, waardoor Bloodline de gereserveerde speeltijd van 60 minuten verre van benut heeft.
Ja, en van Urgehal moet je houden. Mijn favoriete band is het nooit geweest, maar optreden kunnen ze wel, zelfs met een goede dosis valium achter de kiezen. "We. Need. Beer. On. The. Stage. Beer. On. The. Stage. Beer. We. Need. Beer. On. The. Stage." Met deze niet te missen boodschap trapt de excentrieke Trondr Nefas het optreden af. Gaandeweg de show zal blijken dat niet de muziek maar de man in kwestie de grootste attractie van de dag gaat worden. Ongecontroleerd, onzin zwetsend tussen de nummers door, rochelend, nauwelijks uit zijn woorden komend en het publiek behoorlijk vinnig afbekkend staat hij voor zijn microfoon. Alles wijst op een allesbehalve nuchtere toestand (wat later ook positief wordt bevestigd door de organisatie), toch weet Nefas zijn snaren te vinden en de zanglijn vast te houden. Hiermee is het optreden zelf wel aardig gered en speelt de band alsnog een niet al te beschamende noot.
Al met al komt er op het podium een vunzig black metal feestje op gang en speelt de band onder meer Goatcraft Torment, Risus Sardonius, de van het eerste album afkomstige en luidruchtig ontvangen The Eternal Eclipse, Kniven Rider Dypt I Natt, wordt de Sepultura-cover Antichrist opgedragen aan ons in het algemeen en Satanic Black Metal in Hell speciaal aan de satanisten onder ons. Met de toegift Mirror Satan valt het doek ook voor Urgehal, hoewel de flink bedwelmde frontman een uur later nog altijd met paint op zijn kop voor het leeggeruimde podium op zijn gitaar loopt te pingelen, met de snoer versterkerloos achter zich aanslepend...
Klik op de foto's voor grotere versies
