Misschien is bovenstaande beschouwing niet helemaal eerlijk tegenover de hersenloze klonen die (tevergeefs) met veel bravoure hun dertien in een dozijn (lees: dertien in een kwartet) muziek brengen. Dat neemt niet weg dat Shadows Fall veel te danken heeft aan individueel vakmanschap. Brian Fair beschikt over een van de krachtigste en meest karakteristieke strotten. Die gebruikt hij in een breed spectrum, van rauw naar clean tot gruntwerk. Gitaristen Matt Bachand en Jonathain Donais persen louter sterke thrashriffs uit hun vingers en strooien rijkelijk met speelse en eveneens technisch sterke solo's. Drummer Jason Bittner en bassist Paul Romano zorgen voor de fundatie: een retestrakke ritmesectie. Gelukkig is er geen sprake van 'teveel kapiteins op het schip' want samen zetten de mannen een compact geheel neer.
Shadows Fall zet zijn plaat in met een akoestisch instrumentaaltje voordat My Demise de toon voor de plaat zet: Een nagenoeg perfecte balans tussen agressie en melodie, rauwe en cleane zang n gave riffs, die eveneens sterk aaneen geregen zijn, met als gevolg dat de eenheid binnen het nummer bewaard blijft. De kwaliteit blijft gedurende de acht volgende nummers aanhouden. A Public Execution en War zijn beide allesvernietigende thrashgranaten. Still I Rise, de eerste single, is een blauwdruk van een modern metalnummer en heeft genoeg in zijn mars om hoog boven de grijze middenmoot uit te steken. Picture Perfect is stevige ballade en bevat akoestisch werk en gelaagde zang. Beide vinden hun weg naar meerdere nummers op de cd. Voorgaande geeft aan dat Shadows Fall geen simpel trucje herhaald, maar dat ze alle tracks een eigen identiteit meegeven door creatief te werk te gaan. Dat dit de beste plaat van Shadows Fall is zegt eigenlijk al genoeg.
Tracklist:
1. The Path To Imminent Ruin
2. My Demise
3. Still I Rise
4. War
5. King Of Nothing
6. The Taste Of Fear
7. Embrace Annihilation
8. Picture Perfect
9. A Public Execution
10. Dead And Gone
