Het Amerikaanse Shadows Fall had de moeilijke taak om het festival te openen. De band had er duidelijk zin in, en wist met hun strakke spel al direct voor een pitje te zorgen. De lange dreadlocks van zanger Brian Fair zwiepten ook constant in de rondte. Om het Dynamo publiek alvast warm te laten lopen voor hun nieuwe plaat The War Within (die na de zomer uitkomt) werd ook daar nog wat van gespeeld, maar het merendeel was natuurlijk ouder werk. Een leuke opener in ieder geval.
Mastodon was de band die het tweede (kleinere) podium mocht inwijden. Jammergenoeg kwam de mengeling van diverse metalstijlen die Mastodon speelt live minder goed uit de verf dan op cd, al lag dat ook wel aan het feit dat het geluid slecht stond afgesteld. Maar daar hadden meer bands last van. Een lichte tegenvaller, en het was duidelijk dat niet al teveel mensen voor Mastodon kwamen, want het was niet echt druk bij het podium.
Het leek wel of het dreadlock-dag was op het hoofdpodium. Na de dreadlocks van Shadows Fall kwamen de dreadlocks van Ill Nio, en later die dag zouden ook de dreadlocks van Soulfly op dat podium staan. Ill Nio's nu-metal ging er bij het publiek goed in. De band wist gelijk vanaf het openingsnummer een lekkere vibe neer te zetten, waardoor het publiek automatisch wel in beweging kwam. Vooral voor de Soulfly-fans een lekker opwarmertje.
Deicide was de enige deathmetal band op Dynamo. Hard, monotoon, en niet al te strak; dat zijn de sleutelwoorden. Glen Benton en band rammen er in hoog tempo de nummers door, maar goed dat kan je bij Deicide verwachten. Ik vond het niks, maar collega Jeroen was er in ieder geval goed over te spreken. Tussen de nummers door kondigde Benton de nummers weer amusant aan, en gelukkig voor de band waren er genoeg mensen om een aardige pit te vormen. De sfeer zat er toch wel goed in.
Het Finse Children Of Bodom was ook een redelijke publiekstrekker. Een CoB optreden is altijd wel een feestje, want de band speelt gewoon strak, en weet live ook de goeie nummers uit te kiezen. Oud materiaal, nieuw materiaal, het ging er allemaal in als gesneden koek. Frontman Alexi Laiho hangt op het podium de patser uit, maar weet een erg leuke show neer te zetten. Een van de betere bands van de dag, wat mij betreft.
Het Duitse Oomph! was voor mij wel de verrassing van de dag. Ik had er nog niet veel van gehoord, dus ik wist niet precies wat ik kon verwachten. Het viel me in ieder geval 100% mee, want ik heb het niet zo op bands die in het Duits zingen. Oomph speelt redelijk stampende metal, een klein beetje in de lijn van Rammstein (vooral door de zang, maar dan minder industrial achtig), en zette echt een lekker optreden neer. De band kwam volledig in het wit het podium op: de muzikanten in witte doktersjassen, en zanger Dero in een dwangbuis. Een leuke podiumpresentatie dus, en Dero gaat op het podium ook als een gek te keer dus de dwangbuis was wel passend. Zoals ik zei: de verrassing van de dag.
Twee jaar terug was Soulfly de headliner op Dynamo Open Air. Dit keer stonden Max Cavalera en zijn band ergens halfverwege de dag. Net als de vorige keer dat ik Soulfly zag zette de band ook dit keer weer een energieke set neer. Gelijk vanaf opener Prophecy zat de sfeer er goed in. De band heeft net een nieuwe cd uit en wilde dat graag laten horen, dus ook Living Sacrifice, Mars, Porrada en zelfs Mozes werden hiervan gespeeld. Natuurlijk ook de klassiekertjes als Seek'N'Strike en Back to the Primitive ontbraken niet, en het publiek ging echt los bij de oude Sepultura nummers Refuse/Resist en Roots Bloody Roots. Diverse gastmuzikanten kwamen nog even meedoen op een aantal nummertjes. Het was in ieder geval goed duidelijk waarom Soulfly vorige keer headliner was.
Er stond zowaar ook nog een Nederlandse band op Dynamo Open Air 2004: After Forever. De band bracht onlangs het nieuwe album Invisible Circles uit, en speelde daar menig nummer van. Zangeres Floor Jansen was gekleed in de outfit uit het cd boekje, maar de rest van de band had normale kleren aan. Natuurlijk was het niet alleen nieuw spul, want ook oude nummers werden gespeeld, en werd Iron Maiden weer eens gecovered. Nieuwe toetsenist Joost van den Broek (ex-Sun Caged) lijkt goed te zijn ingewerkt. Een leuk optreden, maar niet echt bijzonder.
Life Of Agony stond al vaker op de planken van Dynamo. Tien jaar terug al om precies te zijn, en in de jaren erna ook nog enkele keren. Nu de band weer bij elkaar is was het redelijk vanzelfspreken dat ze vroeg of laat weer op Dynamo zouden optreden. Het werd dus vroeg, in plaats van laat. En de band wist wederom het publiek mee te krijgen. Al gelijk vanaf opener River Runs Red was het publiek volop in beweging. Alleen toen de band het podium op kwam leek het erop dat ze Oasis zanger Liam Gallagher hadden meegenomen in plaats van Keith Caputo, zo treffend was de gelijkenis. Maar door de spastische bewegingen en het unieke stemgeluid was het wel duidelijk dat het toch echt Keith betrof. Alle klassiekers kwamen natuurlijk voorbij, zoals Lost At 22, Method Of Groove, Underground, Weeds en This Time, maar de band speelde ook twee nieuwe nummers. Volgend jaar moet het langverwachte nieuwe studio album van de band uitkomen, zo verkondigde frontmannetje Keith Caputo. Optreden van de dag, vond ik.
Agent Steel was de nostalgie-act van de dag, daar het meeste van hun werk al bijna 20 jaar oud is. Vooral de oudere thrashers leken het goed te waarderen. Afgezien van de outfits en kapsels was het inderdaad een redelijke trip terug naar de jaren 80, wat waarschijnlijk ook kwam doordat de overige bands die dag allemaal een veel nieuwer geluid hadden. De band had echter de pech dat het niet zo druk was bij het podium, wellicht omdat men stond te wachten op Nightwish. Jammer, want de band speelde best aardig, maar niet overtuigend genoeg.
Samen met Slayer was Nightwish toch de band waar de meeste mensen voor kwamen. Niet zo vreemd, want de band is ongekend populair in Europa de laatste jaren. En deze week komt de nieuwe cd uit, dus de fans konden zo gelijk de nieuwe nummers al live horen. En dat kregen ze ook. De band opende gelijk met twee nieuwe songs: Dark Chest Of Wonders en Planet Hell. Verder kwam nog Nemo aan bod van het nieuwe album. De rest van de setlist bestond voornamelijk uit wat voor de hand liggende nummers, zoals Bless The Child, Wishmaster en Sleeping Sun, maar opvallend genoeg werd ook Phantom of the Opera gespeeld. De band speelde af en toe wel wat slordig, maar de show was dik in orde. Er publiek werd diverse keren opgeschrikt door het vuurwerk, en de vlammen voorop en achteraan het podium kwamen meters hoog. Een erg leuke show was het, maar jammer dus van het niet zo strakke spel. Alleen na afsluiter Over The Hills and Far Away ging de band van het podium, en alles leek erop dat er nog een toegift kwam, maar dat bleef uit. Jammer.
Dimmu Borgir was de afsluiter op het tweede podium. De enige band van de dag met corpsepaint, en bijbehorende outfits. Omdat het nog niet donker was kwam dat toch minder goed over dan wanneer de band in een zaal zou spelen. Toch leuk om te zien, want Dimmu maakt er altijd wel een leuke show van. Oud materiaal speelden ze onder andere in de vorm van Spellbound, In Death's Embrace en Kings of the Carnival Creation. Nieuw materiaal passeerde ook de revue, zoals Progenies of the Great Apocalypse en Vredesbyrd. Jammer alleen van het doffe geluid en het tamme publiek, maar toch een goeie afsluiter van het tweede podium.
Hoofdact van de zeventiende editie van Dynamo Open Air was Slayer. Zoals wel vaker het geval is met headliners begon ook Slayer te laat. Hadden ze er niet zo'n zin in? Dat zou best kunnen, want van de podiumpresentatie spatte het enthousiasme ook niet bepaald af. Alleen maniac Kerry King leek te spelen alsof zijn leven er vanaf hing, frontman Tom Araya en gitarist Jeff Hanneman deden het rustiger aan. De speech voor War Ensemble over de bevrijding van Nederland door de VS, en hoe Amerikanen 60 jaar geleden gestorven zijn voor onze vrijheid, werd Tom Araya niet echt in dank afgenomen. Wellicht had hij niet door dat men hier niet altijd zo gecharmeerd is van het ophemelen van de VS. Ondanks dat de band minder strak speelde dan we van ze gewend zijn, leken de fans toch blij om Slayer weer eens als headliner van een festival te zien. Opvallend genoeg sloot de band eens niet af met Angel Of Death (wat overigens wel gespeeld werd), maar met Raining Blood. Al vrij snel vertrok de band van het podium, om niet meer terug te keren. Geen toegift, niks. Wat een teleurstelling.
Er was naast de optredens nog wat meer te doen. Er stonden tal van winkels en natuurlijk genoeg vreet- en biertenten. Er waren signeersessies van Dimmu Borgir, Nightwish en Life Of Agony. Vooral bij Nightwish was het erg druk, wat wel aangaf hoe populair de band momenteel is. Ook was er de gebruikelijke Metal Market, waar je nog wel wat interessante cds, lps en shirts kon vinden, vaak voor hele schappelijke prijzen. Jammergenoeg durven ze voor de Metal Market tegenwoordig ook al 2 euro entree te vragen. Prijzig dus, net als alles op het festival. De t-shirts waren niet goedkoop, de drank al helemaal niet. Jammer.
De grootste klacht gaat echter over het geluid. Dat stond nergens echt hard, met het gevolg dat het heel snel verwaaide. Alleen de eerste paar rijen hadden dus meestal goed geluid, maar zodra je wat verder naar achteren stond klonk het al snel nergens meer naar. Pas bij Slayer ging de volumeschuif nog een stukje verder open, maar ook pas tegen het eind van het optreden.
Ook niet echt praktisch was dat de bands elkaar overlapten. Hierdoor mis je dus of het begin, of het einde van een band als je alles wil zien. Vooral als er twee goeie bands na elkaar spelen is dat verdomde irritant. Wie na Slayer nog even een biertje wilde drinken kwam ook bedrogen uit, want alle zuiptenten waren al dicht. Dorstig, maar toch voldaan, vertrok men dus richting parkeerplaats, station of kroeg.
Meer foto's:
Slayer:
Dimmu Borgir:
Nightwish:
Agent Steel:
Life Of Agony:
After Forever:
Soulfly:
Oomph!:
Children Of Bodom:
Ill Nio:
Mastodon:
Shadows Fall:
Signeersessies:
