Rijdt u mee, terug in de tijd en niet eens tot de middeleeuwen waar deze gevechten aan de orde van de dag waren, maar slechts tot 1984. Verder hoeven wij niet te gaan, om het geluid van kletterende zwaarden te horen en om de lijkengeur van gestorven helden op te snuiven. Terug naar het moment waarop het legendarische gezelschap Omen ons Battle Cry schonk. In de ogen van veel aanhangers ongeveer de bijbel van de epische heavy metal.
Een epische sfeer hoeft niet eens bereikt te worden met allerlei leuzen en simpele muzikale thema's, zoals Manowar dat nog altijd doet. Omen behandelde de nummers als de krijgers en de band voerde het bevel. Krijgers in een fantastische gevechtsuitrusting. Twee zwaarden, een glanzend schild en de oorlogskleuren op het gezicht gesmeerd. De heroek van deze helden is precies terug te horen in de composities van deze Amerikanen. Stoere drumpartijen met de nodige tempowisselingen, slepende riffs met oog voor melodie, een krachtige strot en ijzersterke baslijnen. In een strijdlied als The Axeman worden we galmend gewaarschuwd door de reeds overleden zanger J.D. Kimball en daarna barst een ware metalklassieker los. De riffs vallen gelijk op, vanwege de gedetailleerde uitwerking. Niet slechts simpele akkoorden, maar aangekleed met een spannende melodielijn. De sound is puur van de oude school en die productie zorgt er dan ook voor dat de heerlijke ouderwetse solo het nodige kippenvel veroorzaakt.
Er wordt regelmatig geklaagd over gedateerde klanken, maar bij Omen zou ik dat ouderwetse element als de grote kracht willen aanwijzen. Natuurlijk zijn de nummers memorabel, maar dat oude gevoel geeft de tracks net wat extra kracht. Alsof ze dat detail net nodig hadden om als een geslepen zwaard toe te slaan. Into The Arena is nog zo'n krachtig hymne. Het refrein blijft weken in je kop hangen. Het is knap, want Omen is in feite muzikaal gezien niet eens zo heel opzienbarend. De heren spelen degelijk, maar het is toch continu rauw en losjes. We hoeven in ieder geval niet allerlei capriolen te verwachten. Dat is misschien ook wel de kracht van de band. Hoewel men regelmatig een riff leent van Iron Maiden, weet de groep toch een zeer authentieke en eigen sfeer neer te zetten. Een herosche sfeer, gevuld met een flinke hoeveelheid emotie, vooral waar het de vocalen betreft.
Het is zonde dat J.D. Kimball zich bij zijn mede-krijgers op de eeuwige jachtvelden heeft gevoegd, maar de erfenis leeft voort. Battle Cry is wat het is. Een bloeddorstige oerschreeuw in muzikale vorm. Spannend als een woeste strijd en boeiend tot het einde. Een klassieke en bovenal authentieke heavy metalplaat is het resultaat.
Tracklist
1. Death Rider
2. The Axeman
3. Last Rites
4. Dragon's Breath
5. Be My Wench
6. Battle Cry
7. Die By The Blade
8. Prince Of Darkness
9. Bring Out The Beast
10. In The Arena
