Het is voor mij de laatste tijd erg moeilijk om echt weggeblazen te worden door een metalcoreplaat. Veelal klinkt het merendeel als zoutloze dertien-in-een-dozijn-composities die steeds weer dezelfde elementen bevatten. Tegenwoordig moet je van hele goede huize komen om uit die grijze massa te ontsnappen. En zowaar! Eindelijk heb ik dan een weer EP in handen van een band die op zijn minst die potentie heeft: A Fury Named Spartan van het Zwitserse A Thousand Years Slavery.

De reden waarom de band zich in de toekomst kan onderscheiden van de rest, is dat de composities erg spannend zijn. Zware riffs worden afgewisseld met schitterend melodieus gitaarwerk, waarna daarna weer brute grunts volgen en net zulke brute blastbeats. Het is niet meer alleen maar lomp raggen. De tracks zijn uiterst zorgvuldig gecomponeerd en bevatten een bepaalde sfeer. Zo voegt de bombastische orkestrale intro van Epicurean echt iets toe aan het nummer.

Maar elke beginnende band maakt zijn uitglijders. A Thousand Years Slavery is hierop geen uitzondering. Zo krimp ik echt weer ineen bij het horen van die typische cleane vocals op de eerder genoemde openingstrack Epicurean. Gelukkig blijft dat flauwe gejengel voor de rest van de plaat vrijwel beperkt tot het minimum. De grootste misser is echter de ballad Une �toile Incandescente: een rustig herhalend gitaardeuntje met wat vies klinkend Franstalig gefluister. Ik vraag me serieus af hoe ze op dit idee zijn gekomen. Vooralsnog tast ik in het duister.

Voor de rest heeft A Thousand Years Slavery met deze EP puik werk afgeleverd. Bij tijd en wijlen wordt je zelfs echt weggeblazen door het brute manische geluid. En dat heb ik niet meer vaak gehoord. Genoeg verbeterpunten ook nog voor de toekomst, maar dit werk maakt me nieuwsgierig naar een eventuele full-length.

Tracklist:
1. Epicurean
2. Drastic Oversleep
3. An Eternal Tree
4. Une �toile Incandescente
5. A Fury Named Spartan
6. Betrayed Flavour