Liefhebbers van symfonische rock mogen zich weer grandioos in de handjes wrijven. Dat mocht altijd wel als er een nieuwe plaat van deze fantastische band verscheen, maar met Pure brengt men een waar meesterwerk uit. Een album om te koesteren en om nog jaren van te genieten. Ik durf haast wel te zeggen dat deze schijf mag worden toegevoegd aan het sinds de jaren tachtig vastgeroeste rijtje klassiekers zoals The Wake van IQ, of Misplaced Childhood van Marillion.

Sinds de dag dat deze cd in mijn bezit is heb ik nog geen enkel ander album gedraaid. En dat is opmerkelijk, want een recensent hoort veel verschillende releases per maand. Ik kan er niets aan doen, ik moet deze cd keer op keer horen. Ik word midden in de nacht zelfs zwetend wakker, hunkerend naar Pendragon.

Voorganger Believe was natuurlijk geen vervelende cd, maar men begon zichzelf toch hier en daar wat te herhalen. Dat moet meestergitarist/bandleider Nick Barret ook gedacht hebben, want hij heeft de ouderwetse neo-progressieve sound verruild voor een veel stevigere sound. De band heeft zelfs zoveel peper in de reet gekregen, dat de muziek soms haast naar metal neigt. De hakkende riffs in het briljante drieluik Comatose zeggen wat dat betreft genoeg en het stevige begin van The Freak Show wijst ook al in die richting. Bovendien schopt nieuwe drummer Scott Higham de boel extra wakker dankzij een harder drumgeluid.

Betekent dit, dat liefhebbers van de oude vertrouwde Pendragon sound de cd maar niet moeten beluisteren? Absoluut niet! Barret laat meer dan ooit horen dat hij tot ��n van de beste gitaristen uit deze tijd behoort. Neem alleen al de schitterend uitgewerkte solo�s uit opener Indigo, of de fenomenaal uitgevoerde melodie�n die regelmatig opduiken. De symfonische laag is daarnaast zeker niet vergeten. Toetsenist Clive Nolan strooit weer lustig met prachtige keyboardgeluiden en af en toe galmt er zo'n typerende warme solo door de muziek.

Dat de cd toch geen perfecte score krijgt heeft dan vooral te maken met de toch ietwat beperkte zangcapaciteiten van Nick Barret zelf. Hoewel zijn zwoele en rustgevende stemgeluid absoluut bijdraagt aan een eigen geluid, heeft hij niet het bereik van zangers als Fish, of Rob Sowden (Arena). Daar maken we ons verder nauwelijks druk om, want dit is verder een nagenoeg perfecte plaat. Fabuleus geproduceerd door Karl Groom en muzikaal prachtig uitgewerkt. De fans van de band kunnen gerust zijn, maar wie weet dat de moderne metalriffs ook zelfs een nieuw publiek aan kunnen trekken. Het is deze progressieve rockband na dertig jaar fabelachtige muziek van harte gegund.

Tracklist
1. Indigo
2. Eraserhead
3. Comatose - Part I - View From The Seashore
4. Comatose - Part II - Space Cadet
5. Comatose - Part III - Home And Dry
6. The Freak Show
7. It's Only Me