The Count Nosferatu Kommando is al net zo meedogeloos en origineel als Anorexia Nervosa. De sound is echter totaal anders:
met dit album laten de heren namelijk een opzwepende, haast dansbare industrial/metal werkje op de wereld los. Maar denk nou
niet dat deze plaat geschikt is voor een vrolijk verjaardagsfeest, althans niet als je het meubilair heel wilt houden en geen
zin hebt om na afloop kleverige bloedvlekken uit het tapijt te vegen!
"Ultraviolence ber Alles" is een gemeen monster dat onmiddellijk in de aanval gaat zodra je het in je cdspeler werpt. Ten
eerste bestaan de vocalen uit de messcherpe screams en boosaardige grunts van Mr. Hreidmarr Sick Fucker N1, waar af en toe
ook nog eens een flinke distortion overheen wordt gegooid. Dit geldt ook voor de kille gitaarklanken, die goed hoorbaar zijn
maar de instrumentale hoofdrol overlaten aan de militante industrial-beats. Deze zijn verantwoordelijk voor het agressieve,
opzwepende karakter van de plaat, die voortdurend op min of meer hetzelfde tempo doorraast en doet dat je geen moment stil kan
zitten.
Naast stevige beats, kille gitaren en boosaardige vocalen bestaat de sound ook uit allerlei gesampelde geluiden. Keyboardsamples en vlagen van orkesten brengen wat melodie aan, maar dragen daarnaast mee aan het hectische, volgepropte aspect van de CNK-sound. Er wordt van alles naar je kop gegooid; rustige, ingetogen momenten worden ontweken en je hebt dan ook tijdens het luisteren van dit album weinig tot geen kans om even op adem te komen. Tijdens de eerste paar luisterbeurten vond ik het een beetje een vermoeiende plaat, maar toen ik de nummers beter uit elkaar kon houden en me meer ging richten op de individuele kwaliteiten van de tracks, begon ik het van de positieve kant te bekijken. In de opzet van een superagressieve plaat vol haat en adrenaline is geen plaats voor rust!
Normaliter schenk ik zelden aandacht aan teksten, maar in dit geval maak ik een uitzondering. Niet omdat ze van zulk een hoog niveau zijn, maar omdat ze zo verdomd actueel zijn:
"Get a gun. Shoot at random. Get a gun. Kill them all. Get a gun motherfucker. Get a gun shoot them down. They're all pigs. They deserve to die. We fuck life and we fuck god. Arm your hand. No more words. No more. Follow the warslut. I wanna see ya dead..."
De 'teksten' zijn van de hand van sessiebassiste Melissa de Sainte Croix, die duidelijk nog nooit van Martin Walkyier gehoord heeft.
De acht tracks zijn allemaal van ruim voldoende kwaliteit. Omdat het tempo over het hele album zo constant is hebben de tracks nogal de neiging om samen te kleven, maar echte 'standout tracks' zijn "Jim Beamed Ahnenerbe TV", met zijn afwisselende structuur en gave gesampelde geluiden, en het hakkende "Apology", een smerige bastard van een nummer dat geen gevangenen neemt.
Ik heb eens een middagje gelasergamed in Groningen, waar ze snoeiharde gabberhouse draaiden om het adrenalineniveau van de spelers een flinke boost te geven. Ik ben blij dat ze dit album daar toen niet draaiden, waarschijnlijk hadden we de wapens aan de kant gegooid en waren we elkaar met blote vuisten te lijf gegaan. Spreken dit soort beelden je aan, dan weet je welk cdtje je bovenaan je verlanglijst moet zetten.
Tracklist:
1. Political Police
2. Jim Beamed Ahnenerbe TV
3. L.K. Nosferat
4. Kommando '96
5. Apology
6. Get a Gun - Shoot at Random
7. Love Game Over
8. Bunkermoon Khaos 3
