Vijf jaar terug werden een aantal maagdelijke oortjes bruut uit hun sluimertoestand gehaald met het uitkomen van het debuut van The CNK wat toen nog stond voor Count Nosferatu Kommando. Ultraviolence ber alles was keihard, snel en nam tekstueel geen blad voor de mond. Ik heb dan ook zelden zulke agressieve teksten gehoord. Het hersenkindje van inmiddels ex-Anorexia Nervosa zanger Hreidmarr is nu terug met een nieuw album en een nieuwe naam, want zij hebben zich herdoopt tot de Cosa Nostra Klub. Niet alleen de naam is veranderd, ook het uiterlijk van de heren heeft een wat nichterige aanblik gekregen, maar belangrijker nog: de drumcomputer die te horen was op het debuut is vervangen door een echte drummer.
Het brute geweld van Ultraviolence ber alles is op een wat meer geraffineerde wijze aanwezig op LHymne la Joie. De ironische titel die verwijst naar het laatste deel van de negende symfonie van Beethoven Ode an die Freude verwijst in dit geval naar het feit dat het als Europees volkslied wordt gebruikt. Niet alleen is de titel van het stuk geleend, ook horen we hoe het wordt gesampled in het openingsnummer van dit album. Op het debuut waren de samples nog door de heren zelf gecomponeerd, dit keer zijn ze geleend van Beethoven in het openingsnummer, maar voor de rest van de muziek grotendeels van Prokofievs filmmuziek bij de film Alexander Nevsky. Met name in het brute nummer over de naam van de band C[osa] N[ostra] K[lub] zijn de samples aanwezig, maar we horen ze ook op de rest van het album.
De snelheid en agressie van Ultraviolence ber alles wordt niet gevenaard, maar heeft plaatsgemaakt voor dreigendere klanken, die misschien nog wel doeltreffender zijn dan waar we op het debuut mee geconfronteerd worden. De onheilspellende samples met daar bovenop de distortionzang van Hreidmarr gaan door merg en been. Het gebruik van echte drums in plaats van die van een computer helpt het geluid een wat realistischer en warmer gevoel te geven, hoewel je dat misschien moeilijk over deze creatie kunt zeggen. De teksten zijn nog altijd even politiek incorrect en doen dan ook niet onder voor die van het debuut, hoewel ze met regelmaat amper te verstaan zijn. Bovendien zijn de negen nummers wat diverser dan de acht van Ultraviolence. Uitschieters zijn er in de vorm van het eerder genoemde C[osa] N[ostra] K[lub], The Martialist en Dinner is Ready.
Een echt minpunt kent dit album niet, hoewel niet alle songs even sterk zijn, en de zwakkere zoals Die HolzHammerMethode daarom wat meer opvallen. De heren lijken overal schijt aan te hebben met hun harde teksten, dito muziek en uiterlijk, en bovendien de albumcover die wat fronsen op zal leveren. Toch is dit album er weer eentje die niet in het cd-rekje van een liefhebber van extreme metal mag ontbreken.
Tracklist:
1. LHymne la Joie
2. C[osa] N[ostra] K[lub]
3. The Martialist
4. Total Eclipse of Dead Europa
5. Vote for Winners
6. Die HolzHammerMethode
7. Dinner is Ready
8. The Doomsday
9. Inexorable Parade
