Ik was na een paar nummers bijzonder onder de indruk van deze gasten. Goede zang, snelheid en melodie zijn aspecten waardoor deze band ver boven de middelmaat uitsteekt. Na een aantal nummers echter besloop mij toch een beetje het gevoel dat alles gejat is van collegabands Stratovarius en Sonata Arctica. Met name Sonata Arctica is bijna op genante wijze 'gecovered'. Luister maar eens naar het nummer Dreamland, waarvan de eerste halve minuut bijna een kopie is van het nummer Unopened van Sonata Arctica.
Er zijn echter ook veel sterke nummers op het album zoals de intro The Dawn en het daarop als een bom inslaande Memories of Time (in beiden hoor ik weer de titelsong van de film 'The Rock' terug), het supersnelle Call of the wild en het rustige en mooie Silent Path.
Het album heeft ondanks het gebrek aan originaliteit behoorlijk indruk op mij gemaakt. Het is te hopen dat ze met een volgend album meer een eigen gezicht krijgen. Desondanks is dit album een absolute aanrader voor liefhebbers van bands als Sonata Arctica, Stratovarius en Edguy.
Score: 84/100
-----------------------------------------------
Een second opinion van Jeffry Mulyadi:
Sonata Arctica fans opgelet! Spinefarm Records hebben het debuut-album van Finse Dreamtale uitgebracht. Deze band is niet alleen maar de land- en labelgenoot van Sonata Arctica, maar heeft ook bijna dezelfde stijl (powermetal met een vleugje neo-klassieke rock), dezelfde overgang van de intro naar het tweede nummer.en dat het nummer Memories of Time bijna dezelfde intro heeft als Weballergy van Sonata Arctica. Hmmmm!
Openingsintro Hummel Gets the Rockets is een instrumentaal nummer van ruim 4 minuten. Turkka Vuorinen (keyboards) opent dit nummer met een mooi pianospel. Helaas gebeurt er daarna echter nauwelijks bijzondere dingen in dit nummer. Dit nummer bestaat uit variaties op een thema dat op een gegeven moment een beetje te langdradig wordt. Kortom: het is een saai ruim 4 minuten - nummer. Naast rustige nummers, gevarieerd van semi tot power ballad, zijn er op dit album genoeg snelle nummers te vinden. Te veel eigenlijk. Er is echter niks mis mee, als men goede opbouw in een nummer weet te componeren of te geven. Naar mijn idee hoort dit namelijk bij een goede compositie. Het nummer Dancing in the Twilight is er een goed voorbeeld van. Dit nummer begint lekker rustig, maar men geeft zonder enige aanleiding ineens gas en begint daarna opnieuw te galopperen. Jammer! Rhapsody-achtige Hearts Desire, Dreamland en Fallen Star zijn snelle nummers. Bij het laatstgenoemde nummer wordt de band ondersteund door een (opera) zangeres.
Powerballad Time of Fatherhood zit qua compositie tussen Yngwie Malmsteen en Helloween. De ballad Silent Path is een ander dieptepunt van dit album die ze achterwege beter hadden kunnen laten. Where the Rainbow Ends is een lekker snel nummer. Dit nummer, samen met het nummer Memories of Time, vat de kwaliteiten van de band goed samen. Het zit goed in elkaar zowel zanglijn als muzikaal. Helaas tref ik verder geen betere composities op dit album aan en deze twee nummers blijven veruit de beste.
'Beyond Reality' is een zwak debuutalbum. Aan individuele kwaliteit ontbreekt het de band niet. Het ligt echter meer aan de emotieloze composities waardoor dit album langzamerhand op mijn zenuwen werkt. Voor de goede orde vermeld ik nog even dat mensen die geen hekel hebben aan een minder gebalanceerd album dit product gerust in huis kunnen halen. Maar mijn advies is dat je je geld beter aan betere cds kunt besteden.
Score: 65/100
Tracklist:
1. Intro: Hummel Gets the Rockets
2. Memories of time
3. Fallen Star
4. Heart's Desire
5. Where the Rainbow Ends
6. Time of Fatherhood
7. Dreamland
8. Call of the Wild
9. Dancing in the Twilight
10. Refuge from Reality
11. Silent Path
12. Farewell...
