Mijn college Rik maakte een goed punt met zijn recensies van twee Ajattara albums. Deze Finse band maakt telkens min of meer hetzelfde album met songs die soms wel sterk zijn, maar teveel op elkaar gelijken en na een tijd ook gaan vervelen. Eveneens kan ik me niet van de indruk ontgaan dat deze band, met ex-Amorphis en Shape Of Despair zanger Pasi Koskinen achter de microfoon, van nieuwe albums altijd een beetje een haastklus maken. Dat leidt tot te korte platen met daarop telkens nog enkele overbodige songs.

De stijl van de band kan je nog het best omschrijven als up-tempo dark metal met hakkende riffs en hoekig drumwerk. Daarnaast doet de band zijn best om met afwijkende refreinen en instrumentale stukjes origineel te zijn. Maar speciaal doen, enkel om op te vallen, is natuurlijk een foute keuze. De eerste paar songs luisteren, zoals altijd bij een Ajattara plaat, heel lekker weg, maar daarna gaat de atmosferische metal toch weer wat vervelen. Als dit een debuut zou zijn, zou de score hoger uitvallen, maar nu moeten de Finnen toch eens dieper gaan nadenken over nieuwe songs als ze hun luisteraars nog ten volle willen kunnen bevredigen. Want dat lukt met Kalmanto niet meer.

Tracklist:
1. Ilkitie
2. Turhuuden takila
3. Madot
4. ...Putoan
5. Harhojen virta
6. Suruntuoja
7. Naimalaulu
8. Alttarilla aamut�hden
9. Kalmanto