Het Belgische Mystica mocht deze middag het startschot geven in een matig gevulde kleine zaal. Hoewel de naam mij deed vrezen met een Epica-kloon te maken te hebben, viel de lompe death metal van deze band op nuchtere maag nog niet eens zo verkeerd. Het geluid in de kleine zaal was bovendien zeker acceptabel, waardoor de nummers redelijk goed overkwamen. Jammer genoeg was het geboden materiaal wel wat standaard, waardoor ik het na een paar nummers wel weer genoeg vond. Desondanks zeker geen slechte opener.
In de grote zaal was het de Finse dark metalband Ajattara die als eerste het podium betrad. Al vier albums lang heb ik een beetje een ambivalente houding ten opzichte van deze band: de nummers klinken stuk voor stuk sfeervol en overtuigend, maar zijn onderling ook vrij inwisselbaar. Live kwam de band ondanks het prima geluid niet helemaal goed uit de verf. Er gebeurde te weinig en ook het publiek leek zich niet goed raad te weten met de midtempo-nummers. Na enige nummers kwam de sfeer wat beter over, maar toch betwijfel ik of de band veel zieltjes heeft weten te winnen.
Hierna was het in de kleine zaal tijd voor heel wat beukender materiaal, in de vorm van de Nederlandse death metal-hoop Prostitute Disfigurement, liefkozend Prosti genoemd. Het was vanaf het begin duidelijk dat deze band een thuiswedstrijd speelde: voor het eerst begonnen er vooraan haren te zwiepen en klappen uitgedeeld te worden. Prima geluid, prima gemusiceerd en een beest van een frontman die nog lomper klinkt dan hij eruit ziet: een puik optreden dus.
Na een korte hiatus hebben de deathmetallers van Sinister de draad weer opgepakt. De band rond Aad Kloosterwaard, die het drumstel heeft ingewisseld voor een microfoon, bracht eerder deze maand hun nieuwe album uit, getiteld Afterburner. Het halfuurtje dat het viertal gegund is wordt volgespeeld met voornamelijk nummers van dat album. The Grey Massacre en het titelnummer klinken wat mij betreft prima, maar het enthousiasme vanuit de zaal is maar matig. Een later tijdstip had de band misschien beter uitgekomen.
In de kleine zaal zou eerst Grimfist spelen, maar de orkaan aan vrij chaotisch geluid die op mij af kwam, bleek geproduceerd te worden door Psycroptic. Op cd schijnt deze band de ene na de andere geweldige technische death metalplaat op de mensheid los te laten, maar live klonk het in ieder geval voor geen meter.
Op het grote podium maakte de Nederlandse thrash metal-hype Legion of the Damned inmiddels haar opwachting. Deze band in feite gewoon Occult met een andere naam presenteerde op energieke wijze het debuutalbum Malevolent Rapture aan het publiek. Op het optreden zelf valt weinig aan te merken en het publiek kon er ook mee uit de voeten, maar ik blijf hetzelfde probleem houden als bij Occult: het wordt saai na een paar nummers. Niet echt mijn hoogtepunt van de dag uiteindelijk, maar wel een professioneel optreden.
Op cd klonk Grimfist in ieder geval tijdens het debuutalbum Ghouls of Grandeur verfrissend en energiek, maar live komt het materiaal niet helemaal uit de verf. Niet dat het optreden slecht was, maar het kon me gewoon geen moment boeien. Aan de publieksreacties te zien, waren er echter genoeg mensen die wl wat met deze band konden, maar ik ben na enkele nummers afgehaakt.
Aan de ene kant is de New Yorkse hardcoreband Pro-Pain een opmerkelijke verschijning tussen al het death- en black metal geweld vandaag, aan de andere kant ook weer niet. Het viertal rond zanger/bassist Gary Meskil heeft al een paar keer eerder No Mercy platgespeeld en hoewel de meeste aanwezigen geen hardcoreliefhebbers zijn gaat The Choice los, onstaat er een behoorlijke pit en lijkt iedereen gewoon te genieten van dit solide optreden. De klassieker Fistful Of Hate betekent een vet einde van een vet optreden.
In de grote zaal werd het podium vrij gemaakt voor een band waar ik al enige tijd naar uitkeek: Mayhem. Met de geniale zanger Atilla Csihar weer terug, waren de verwachtingen bij velen hooggespannen. Bij opener Funeral Fog werd echter al snel duidelijk dat de geluidstechnici lagen te slapen, of allemaal bij de plaatselijke McDonalds aan het eten waren, want het geluid was niet om aan te horen. De band speelde zelf prima en Atilla zorgde bij mij regelmatig voor kippenvel met zijn uitgebreide arsenaal aan creepy stemmen, maar als het door het geluid bijna niet eens meer mogelijk is om de nummers te herkennen, valt er weinig meer te redden. Heel erg jammer en zeker niet de schuld van de band.
In de kleine zaal verzamelde zich een grote (overwegend jonge en vrouwelijke) groep fans van Norther. Op cd lijkt deze band haar beste tijd alweer gehad te hebben, gezien de kwaliteitsdaling na het overtuigende tweede album Mirror of Madness. Helaas duurde het ruim een kwartier langer dan gepland voordat de Finnen daadwerkelijk aan hun set konden beginnen, waardoor ik slechts het eerste nummer heb meegekregen. Aan het brakke geluid en de ongenteresseerde houding van de band te zien, betwijfel ik echter of ik veel heb gemist.
Door wat problemen in de kleine zaal overlapte het optreden van Norther dus in grote lijnen met het optreden van Kataklysm in de grote zaal. Deze Canadese beukmachine heb ik inmiddels al meerdere malen live aan het werk gezien en de band heeft me altijd weten te overtuigen, en ditmaal zelfs meer dan ooit tevoren. Met een geweldige setlist waarin vrijwel alleen materiaal van de drie beresterke laatste albums gespeeld werd en een helder en krachtig geluid bewees deze band momenteel tot de grootste bands op death metal-gebied te horen. Zanger Maurizio Iacono was goed bij stem en wist het publiek aardig op te zwepen. Een van de hoogtepunten van deze No Mercy-editie.
In de kleine zaal mocht 1349 afsluiten. Hoewel het optreden op de Arnhem Metal Meeting twee jaar geleden nog vergald werd door een waardeloos geluid, waren mijn verwachtingen wederom hooggespannen, vooral natuurlijk dankzij de geniale nieuwe plaat Hellfire. Ditmaal kwamen mijn verwachtingen wel uit, mede dankzij de sfeer van de kleine zaal, en natuurlijk door het geluid, dat ditmaal wl prima afgesteld stond. De band zette in met het majestueuze titelnummer van het nieuwe album, waarmee tevens het startsein werd gegeven voor een dikke drie kwartier aan geniale black metal. De nadruk lag uiteraard op het nieuwe album, maar gelukkig werd ook het geweldige Manifest van het debuutalbum Liberation niet overgeslagen. Op deze tour zat Frost overigens niet op de drumkruk, maar werden de honeurs niet onverdienstelijk waargenomen door Tony Laureano. Voor mij het optreden van de dag en misschien zelfs wel van het jaar!
Door het uitlopen van 1349 in de kleine zaal heb ik een groot gedeelte van het optreden van Cannibal Corpse moeten missen, maar zon ramp bleek dat niet te zijn. De band speelde degelijk, maar er straalde geen greintje enthousiasme vanaf en het getreuzel tussen de nummers begon behoorlijk te irriteren. Natuurlijk klinkt het materiaal prima en ook het nieuwe album Kill bevat weer oerdegelijke death metalnummers, maar de nonchalante houding van de band sloeg ook een beetje over op het publiek. Pas op het einde van het optreden, toen het podium bestormd werd door leden van de andere bands, kwam er echt leven in de brouwerij.
Al met al was het weer een vermakelijk dagje. Hoewel de bands nogal wisselende prestaties leverden, hing er een prima sfeer en leek iedereen het dan ook naar zijn zin te hebben. Het gaat dan ook al jaren meer om de gezelligheid dan om echte verrassingen. Positieve uitschieters waren 1349 en Kataklysm, negatieve uitschieters Norther en Psycroptic.
