Er zijn slechts weinig bands die zulke heftige reacties oproepen als Striborg. Hoewel er enkele hele positieve te noemen zijn, vallen de meeste reacties die ik hoor in de categorie rommelige rotzooi. Tot voor dit album behoorde ik ook tot het soort mensen die de albums van Striborg in deze categorie ingedeeld hebben. Met de grootst mogelijke moeite heb ik mij in het verleden door enkele van Sin Nannas albums heen proberen te worstelen, zonder ooit het laatste nummer bereikt te hebben. Solitude is het eerste album waarbij dat wel gelukt is, maar denk maar niet dat ik daar blij om ben.
Solitude biedt de luisteraar weer een combinatie van black metal en ambient-achtige muziek. Tot mijn grote spijt zijn de ambient-achtige geluiden veruit in de meerderheid en is er van black metal op sommige nummers weinig tot niets te bekennen. Deze aanpak heeft er voor gezorgd dat het album tergend traag voortkabbelt, zonder ooit die ellendige zweverigheid te ontstijgen. De keyboarddeuntjes doen je denken aan een druilerige regendag en het drumwerk en gitaarspel maken een al even terneergeslagen indruk. Het gebeurt slecht een enkele keer dat de traditionele instrumenten een ander geluid laten horen en je er even je aandacht weer bij hebt. Sin Nannas stem roept dezelfde sfeer op als zijn muziek; terneergeslagenheid en koele afstandelijkheid. Wanhoop komt ook in mij op. Echter niet door de muziek zelf, maar door het feit dat ik nog een uur te gaan heb, voordat dit album ten einde is. Sin Nanna heeft namelijk ruim 70 minuten aan muziek op dit album gezet, te uwer vermaak.
Om dit praatje niet negatief te eindigen, wil ik graag nog kwijt dat Solitude stukken beter klinkt dan het andere werk wat ik van Striborg gehoord heb. Persoonlijk vind ik het nog steeds oersaai, maar rommelige rotzooi kan je dit album niet noemen. Solitude is grotendeels helder van geluid; van een ruizige productie is geen sprake. Hierdoor komen de ambient-achtige stukken erg goed uit de verf. Net zoals op Ghostwoodlands is de vooruitgang op het gebied van Sin Nannas schrijftalent ook hier te merken. Dan hebben natuurlijk ook nog zijn stem. De terneergeslagenheid en koele afstandelijkheid die hij oproept, passen uitstekend bij de muziek.
Tot zover Solitude; het achtste hoofdstuk in het Striborgverhaal. Hoewel het mijn soort muziek niet is, kan ik me toch voorstellen dat mensen die van ambient-achtige muziek in combinatie met black metal houden, zoals Burzum en Ildjarn, dit album aanspreekt. Daarnaast beweert Displeased Records ook nog eens dat het fans van Xasthur en Mtiilation zal aanspreken, dus doe er je voordeel mee, als je tot die categorie behoort.
Tracklist:
1. Ektoplasmic Dreams
2. Solitude
3. Pernicious Paths Of Perception
4. The Untouched Land
5. Doppelganger
6. The Failure Of Human Nature
7. The Grandeur Of Melancholy
8. Homosapiens Devoid
