Tijdens mijn eerste jaar als reviewer (2005) voor Metalfan werd ik aangenaam verrast met het uitstekende Embrace The Silence van Vanishing Point, die mijn aandacht voornamelijk trokken door de uitstekende zang van Silvio Massaro en de majestueuze sfeer die de nummers uitstraalden. Meteen plaatste ik het album op 1 in mijn jaarlijst en begon ik vurig te hopen de band nog binnen een aantal jaar live te zullen aanschouwen. Helaas, Vanishing Point is hier nog niet langs geweest en ik blijf maar zitten wachten.
Met The Fourth Season doorbreekt de band in ieder geval de stilte die er voor mijn gevoel na de release van Embrace The Silence was gevallen. Zo goed als zijn voorganger is dit vierde album echter niet, daarvoor is er te weinig vernieuwing en lijken sommige nummers iets teveel op liederen van voorgaande albums. Wat echter wel constant is gebleven is de hoge dosis melancholiek, melodie en de uitstekende zang die ik nog steeds met moeite met andere zangers kan vergelijken. De snelheid is daarnaast iets meer verschoven naar mid-tempo, waardoor de nummers nog meer richting het kopje relaxmetal geschoven worden. Dit geeft het album, mede door de potische, vaak zelfs filosofische lyrics een ietwat intellectueel karakter wat zeker niet door iedere metalhead gewaardeerd zal worden.
De mensen die niet geven om hardheid zullen echter volledig genieten van bombastische nummers als Surrender, progjuweeltjes als Behind The Open Door of het werkelijk fenomenale sluitstuk A Day Of Difference. Dit laatste nummer bevat slechts een semiakoestische gitaar, toetsen en samples van Peter OToole in zijn rol als Miguel de Cervantes in de musical Man Of La Mancha, waarop de gedesillusioneerde man uitvalt tegen een scepticus die hem ervan beschuldigt dat dichters de werkelijkheid te mooi afbeelden. De Cervantes reageert woest en vertelt over de dood van zijn vrienden in een oorlog, de bedelaars in de straat, het lijden van de mens en zegt dat het waanzin is To see life as it is and not as it should be! Dit droevige meesterstuk mag zeker het beste en meest progressieve Vanishing Point nummer ooit genoemd worden!
In deze tijden is het lastig, helemaal in de progressieve powermetal wereld, om met iets eigens te komen. Ondanks dat Vanishing Point weinig progressie heeft gemaakt ten opzichte van Embrace The Silence ben ik nog steeds verliefd op de eigen magistrale sound die het vijftal weet neer te zetten. Nog maar een aantal jaar wachten op een tour door Nederland dan maar
Tracklist:
1. Embodiment
2. Tyranny Of Distance
3. Surrender
4. Hope Among The Heartless
5. Gaia
6. I Within I
7. Behind The Open Door
8. Ashen Sky
9. One Foot In Both Worlds
10. Wake Me
11. A Day Of Difference
.jpeg){kind=small}
