Vanishing Point bleek een grote verrassing. De Australische band brengt op cd vrij gezapige heavy metal, maar live staat de band als een huis. Sterke melodielijnen gaan hand in hand met strak riffwerk en de zang van Silvio Massaro klinkt zeer goed. Opvallend is dat de progressieve invloeden live veel prominenter naar voren komen. Een aparte tempowisseling hier en een vreemd riedeltje daar. Toch behoudt de uitstekend op elkaar ingespeelde band het overzicht op alle fronten en men verliest het 'liedje' nooit uit het oog. Het publiek smult al gelijk van deze band en dat lijkt dan ook de reden dat elk bandlid uiteindelijk met een 'big smile' het podium verlaat. Sterk optreden. (Jeroen)
Pagan's Mind dan. Ook deze band is het afgelopen jaar al vaak te bewonderen geweest in Nederland. Het is hun tweede thuisland geworden, aldus zanger Nils K Rue. Dit is mijn derde keer en heb de band nog op geen slecht optreden kunnen betrappen. Vanavond is dat niet anders, maar vooral Nils is gegroeid in zijn rol als frontman. Het publiek is lekker meegaand en volgen alle instructies van de zanger braaf op, als een trouwe viervoeter zijn baas gehoorzaamd. Ook gitarist Jorn Viggo Lofstad is inmiddels uitgegroeid tot beste gitarist van de wereld (aldus zanger Nils). Hij staat natuurlijk extra gemotiveerd te spelen, want hij mag vanavond weer slapen bij zijn Nederlandse vriendin. Muzikaal staat de progressieve power metal als een huis en binnen drie kwartier krijgen we wederom een bloemlezing van de laatste twee albums God's Equation en Enigmatic Calling. Het stampende Alien Kamikaze van de laatste cd is inmiddels uitgegroeid tot afsluiter van de set. (Rene)
Als Sonata Arctica met hun set begint, openend met In Black And White en Paid In Full, blijkt gelukkig dat ze er na al dat toeren nog best zin in hebben. Wat wil je als het volle Lucky & Co de band onthaald als helden. Het is mooi te zien dat het jonge volk nog altijd warm loopt voor melodieuze power metal. Zo vroeg op de avond word ik al aangenaam verrast als aangekondigd wordt dat het prachtige White Pearl, Black Oceans.. gespeeld gaat worden, iets wat ze nog niet eerder hebben gedaan. Daarna wordt alweer overgegaan naar favorieten als Black Sheep, Last Drop Falls en Replica, waarbij vooral de laatste op erg veel bijval kan rekenen. Wat verder nog opvalt aan de setlist is dat de echt snelle nummers vermeden worden, met uitzondering van 8th Commandment. Geen Wolf & Raven of The Cage dus, en zelfs geen Victoria's Secret.
Na op de kop af 55 minuten is de koek alweer op. De band wil graag dat we roepen om een encore, maar wat mij betreft is dat veel te vroeg. Natuurlijk komen ze terug, maar dan gaat Tony Kakko een langdradig drumspelletje spelen met het publiek. Deze intermezzo zorgt ervoor dat mijn geduld erg op de proef gesteld wordt. De mensen in de zaal vermaken zich echter nog steeds, dus ik zal wel de enige zijn die vind dat de vaart uit het optreden zit. Gelukkig krijgen we toch nog drie nummers, It Won't Fade, Gravenimage en Don't Say A Word en krijgt het concert toch nog een mooi staartje. Het geluid was dik in orde en de band speelde goed. Na een jaar is de nieuwe gitarist Elias Viljanen inmiddels goed ingeburgerd en kunnen we concluderen dat hij een blijvertje is. Men keert tevreden huiswaarts met het nieuws dat de band gaat beginnen aan een nieuw album, dat eind 2009 af moet zijn. (Rene)
Klik op de foto's voor grotere versies