In 2005 bracht de Duitse black/thrash-formatie Desaster hun vijfde album, getiteld Angelwhore, uit. Angelwhore introduceerde een verandering in hun geluid, ten opzichte van hun vorige werk. Waar de vorige albums toch heel aardige werkjes zijn, deden ze je niet het puntje van je stoel opzoeken. Angelwhore veranderde dat. Waar een album als Divine Blasphemies voortkabbelde, als een rustig beekje op een zwoele zomerdag, was Angelwhore een waterval van ijskoude furie. Welnu, ik kan met volle tevredenheid zeggen dat deze lijn is doorgezet op hun nieuwe album: Satans Soldiers Syndicate, dat deze maand in de schappen verschijnt.
Na Satans Soldiers Syndicate enkele malen beluisterd te hebben, kan ik niet met zekerheid zeggen of we hier met een verbetering ten opzichte van Angelwhore te maken hebben of niet. In enkele opzichten wel, in andere niet. Qua opbouw zeg ik: nee. Waar Desaster op Angelwhore 52 minuten de tijd nam om tien nummers te spelen, zijn deze nu in 37 minuten gepropt. De ruimte die men op dat album nam om de nummers uit te bouwen, ontbreekt hier, waardoor er minder gespeeld wordt met een leuke op- of afbouw. Het positieve hieraan is dat de intensiteit van Satans Soldiers Syndicate hoger ligt dan op zijn voorganger. Gemiddeld gezien dan, want de spreekwoordelijke klap in je gezicht, die volgde na een rustige passage, waardoor je niet meer op je hoede was, die heb ik hier niet ervaren. Desondanks is Satans Soldiers Syndicate een prachtig stukje geworden, dat inslaat als een bom.
Wat over blijft is een krater van jewelste. Na zon tien minuten lang tegen de grond gewerkt te zijn door knallers als het titelnummer, Angel Extermination en Razor Ritual, volgt een minder intensief stuk als Hellbangers: een meer opzwepend nummer, met halverwege n van die ons aller bekende, epische thrash-riffs. Na deze adempauze zwelt het geweld weer aan en wordt duidelijk dat, ondanks de beperkte ruimte, er toch een heel degelijke opbouw in sommige nummers zit. Fate Forever Flesh is hier een uitstekend voorbeeld van: langzame passages, melodieuze stukken en dan toch nog die plotselinge versnelling die je niet meer verwacht. Over het gehele album gezien is de opbouw prima. Felle, snelle openers leggen de lat hoog, waarna de intensiteit afneemt en genoten kan worden van de meer epische en melodieuze kant die Desaster presenteert. Een kant die nog eens goed benadrukt wordt door de voortreffelijke gastzang op het nummer Tyrannizer. Dat brengt me ook even op de zang van Sataniac, die het weer geweldig doet op dit album en alles wat hij in zich heeft in de zang legt. Dat resulteert af en toe in fantastische uithalen en zelfs maffe en enigszins lachwekkende stukken zang.
Voor wie het nu nog niet door heeft, zeg ik het maar even hardop: ga dit kopen!
Tracklist:
1. Intro
2. Satans Soldiers Syndicate
3. Angel Extermination
4. Razor Ritual
5. Hellbangers
6. Fate Forever Flesh
7. Vile We Dwell
8. Tyrannizer
9. Venomous Stench
10. More Corpses For The Grave
