Het Arnhemse Bolthorn trapt de avond af. De Black/Death van deze band is niet de meest opzienbarende, maar de nummers worden strak en met veel inzet de zaal in geslingerd. Vocalist Rowan heeft zowel een overtuigende grunt als een krachtige cleane, viking-achtige stem en drummer Joost weet de vellen flink te raken. Bolthorn heeft echter vanaf het begin al last van een enorm putgeluid, waardoor de muziek van dit kwartet niet echt uit de verf komt. De basgitaar en drums staan veel te hard ten opzichte van de gitaren, waardoor een groot deel van het overigens sterke riffwerk verloren gaat. Door dit nuanceverlies beginnen alle songs ook wat op elkaar te lijken, en dat is jammer. Ook aan de podiumpresentatie mag nog wat gewerkt worden, want afgezien van wat fanatieke hoofdbewegingen van de drummer is het een saaie bedoening.
Doom is niet echt mijn kop thee, maar Officium Triste is voor mij een openbaring. Hoewel de band niet echt bij de rest van het programma past laat men zich niet kennen en zet een sterke set neer, waarin zowel ouder werk (oa The Pathway) als nummers van de nieuwe cd aan bod komen. Grunter Pim is voor de verandering helder denkend en goed bij stem, en weet samen met zijn mededoomers een enorm trieste en naargeestige sfeer neer te zetten. Officium Triste heeft bovendien het beste geluid van de avond, zwaar en dreunend, zoals dat bij doom metal hoort. Aan het einde van de set merkt de band tot zijn eigen verbazing op dat er nog tijd over is, en vult die tijd met een machtige cover, Headstone. Toch maar eens wat vaker die Count Raven-platen opzetten...
Desaster is duidelijk de populairste band van de avond. Deze Duitse band is met zijn old school Thrash zo'n beetje de belichaming van alles wat metal heet, en laat dat nog maar eens zien in een overdonderend optreden. De ene na de andere granaat wordt het gretig headbangende publiek in geslingerd. De band is duidelijk enorm op dreef, vooral gitarist Infernal is met zijn wilde bewegingen en gierende tremolo-solo's een echter blikvanger. Zanger Sataniac maakt eens te meer duidelijk dat hij niet onder doet voor zijn voorganger Occulto, en ramt zich schreeuwend en krijsend door het optreden heen. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen en vraagt tot drie keer toe succesvol om een toegift. Als de band uiteindelijk afsluit met een supersnelle uitvoering van Witchcraft is er maar n conclusie mogelijk: topoptreden.
Afsluiter God Dethroned krijgt het na dit geweld moeilijk. Ofschoon de Deathmetal van de band ook live staat als een huis weet men het publiek nauwelijks mee te krijgen. Is men zo lam geslagen door Desaster, of speelt het slechte geluid een grote rol? Hoe het ook zij, God Dethroned levert niet een echt spectaculair optreden af. Daar kunnen zelfs de sterke uitvoeringen van het Into The Lungs Of Hell-materiaal en zelfs wat voorproefjes van de aankomende cd weinig aan veranderen. Complimenten nog voor het uitstekende gitaarwerk van Isaac Delahaye, die er voor zorgt dat Jens Van Der Valk geen enkel moment gemist wordt. Toch wil ik God Dethroned graag nog een keer onder betere omstandigheden zien.
