Waar Words That Go Unspoken.. erg progressief was is Antichrist iets meer recht door zee zonder daarbij het typische Akercocke geluid (en experiment!) uit het oog te verliezen. De songs zijn iets compacter (geen nummers van 10 minuten meer) en, voorzover mogelijk bij een extreme band als Akercocke, ietwat toegankelijker.
Experimenteren doet men nog steeds volop getuige de combinatie van blastbeats en akoestische gitaren in Axiom, Oosterse invloeden in het instrumentale Distant Fires Reflect the Eyes of Satan en bijvoorbeeld drum n bass in The Dark Inside. Daarnaast zijn ook de cleane vocalen en de progressieve elementen weer volop van de partij. Als je nu denkt dat Akercocke zijn metalen roots hiermee verloochend dan heb je het mis. Nummers als Summon the Antichrist en Man Without Faith or Trust zijn namelijk ongenadig hard.
Antichrist is in goede Akercocke traditie geen eenvoudig album, zeker als je bedenkt dat de productie vrij dof is. Iets dat mij in het begin erg stoorde maar naarmate je het album vaker hoort eigenlijk wel zijn charmes heeft, zeker in vergelijking met de vele plastic producties waar veel bands tegenwoordig gebruik van maken. Akercocke is er wederom in geslaagd om een erg sfeervol, hard, experimenteel maar bovenal spannend album te maken. Hulde!
Tracklist:1. Black Messiah
2. Summon the Antichrist
3. Axiom
4. The Promise
5. My Apterous Angel
6. Distant Fires Reflect in the Eyes of Satan
7. Man without Faith or trust
8. The Dark Inside
9. Footsteps Resound in an Empty Chapel
10. Epode
