In de tussentijd hebben de meeste bandleden overigens niet stil gezeten. Zo richtten drummer David Gray en gitarist Sam Loynes de band Voices op, waarmee twee albums werden uitgebracht. Toch zullen veel fans hebben uitgekeken naar Renaissance In Extremis. De verwachtingen worden ruimschoots ingelost. Hoewel het album zeker niet makkelijk te behappen is, valt het ontzettend hoge niveau qua speeltechniek (vooral in het sublieme gitaarwerk) vanaf de eerste luisterbeurt op. Toch duurt het nog heel wat luisterbeurten voordat Renaissance In Extremis zijn ware klasse helemaal heeft blootgegeven. De complexe songstructuren, weliswaar geworteld in death metal, maar vol spannende, progressieve uitstapjes, zijn namelijk bijzonder divers.
Zo combineert Akercocke moeiteloos Morbid Angel-achtig, technisch gitaarspel met op Opethiaanse wijze gegarneerde, progressieve death metal. Opener Disappear schakelt voortdurend tussen beide en voegt daar aan het einde nog een bijzonder fijne, Iron Maiden-achtige heavymetalriff aan toe. Unbound By Sin gaat de Gojira-kant op qua tegendraads gitaarwerk, terwijl First To Leave The Funeral juist mysterieus begint een beetje la A Forest Of Stars - maar al snel een stuk extremer wordt, met verwrongen riffs en maniake screams die aan Arkhon Infaustus doen denken.
Hoewel de muziek op Renaissance In Extremis geen eenvoudige kost is, spat de kwaliteit ervan af. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de manier waarop Insentience uitbouwt van een melancholische melodie naar een uitgesponnen, bijna psychedelische gitaarsolo. Grote klasse! Familiar Ghosts bevat ook zon heerlijke combinatie van dromerige keyboardpartijen, progressief drumwerk en technisch, superstrak gitaarwerk. En wie nog steeds niet overtuigd is van de capaciteit van de gitaristen, raad ik aan om Inner Sanctum maar eens goed te beluisteren. Wat opvalt aan Renaissance In Extremis, is dat de cleane zang van Mendona duidelijk is verbeterd ten opzichte van oude albums. Zijn stemgeluid is daardoor diverser dan ooit. Hij bedient zich daarnaast af en toe van een soort semi-clean geschreeuw, dat wellicht niet bij iedereen in goede aarde zal vallen, maar de muziek wel een extra gevoel van urgentie meegeeft.
De uitstekende productie helpt mee om de rijkheid van de muziek over te brengen. Transparant, maar zwaar, met veel ruimte voor zware baspartijen en een krachtig gitaargeluid, zonder dat het geheel t vol of druk wordt. Na vijfenvijftig minuten kan dan ook slechts n conclusie worden getrokken: Akercocke is terug! Laten we hopen dat de band de gelegenheid krijgt om deze Renaissance In Extremis ook live ten gehore te brengen!
Tracklist:
1. Disappear
2. Unbound By Sin
3. Insentience
4. First To Leave The Funeral
5. Familiar Ghosts
6. A Final Glance Back Before Departing
7. One Chapter Closing For Another To Begin
8. Inner Sanctum
9. A Particularly Cold September
