De rest van de cd zit dus wat anders in elkaar. Zo heeft de opener Crucible (na de intro Park Manor), een traag begin en wordt het later wat sneller en bevat geen solo. Dit kun je verder het hele album verwachten. Het sterkste vind ik toch wel de refreinen (vooral die van Wrath Of God), want die zitten erg doordacht in elkaar en je hoort vaak veel koortjes van tientallen Rob's. Zijn stem op Crucible is natuurlijk weer superieur en is gevarieerder dan ooit.
Resurrection blonk naar mij mening uit in het geweldig goede geluid. Dit keer valt dat behoorlijk tegen. Het klinkt net niet als een demo, maar ik zou er niet ver naast zitten. Vooral het drumgeluid is erg zwak. Vreemd, want met Roy Z acter de knoppen, zou je verwachten dat het weer een lekker vet album zou worden. Helaas pindakaas dus.
Voor de rest vind ik de gitaarriffs nu niet echt geweldig, maar de solo's en leads zijn weer wel erg goed. Ik vind het nieuwe album van Halford dus een beetje een tegenvaller. Maar op zich is het toch best wel een lekker album en naar Rob Halford zelf luisteren is altijd een genot. Bovendien zullen de Halford fans dit album wel weer de hemel inprijzen. Zelf ben ik van mening dat Halford's muziek het best tot z'n recht komt als hij met Glenn Tipton en KK Downing samenwerkt. Dus laten we maar hopen dat die reunie nou maar eens gauw komt!
1. Park Manor
2. Crucible
3. One Will
4. Betrayal
5. Handing Out Bullets
6. Heart of Darkness
7. Crystal
8. Heretic
9. Golgotha
10. Wrath of God
11. Weaving Sorrow
12. Sun
13. Trail of Tears
bonustracks:
14. She
15. Fugitive
.jpeg){kind=small}
