Er zijn zo van die periodes dat er op het oog weinig boeiends meer gebeurd in metal land, periodes waarin je als reviewer te maken krijgt met de 400e metalcore band met breakdowns en cleane vocalen of de 500e brute Suffocation kloon. Er zijn echter ook periodes waarin er enkele opzienbarende releases je gehoorgangen binnendringen. Dit lijkt zo een periode te zijn. Was er eerder al de nieuwe plaat van Kylesa die mij in positieve zin verbaasde, nu word ik compleet overdondert door de nieuwe Intronaut.

De vorige release, de eerder dit jaar uitgekomen mini-cd Null, heeft regelmatig zijn rondjes gedraaid in mijn cd-speler dus compleet onbekend was deze band rondom ex-leden van Exhumed, Impaled, Uphill Battle en Anubis Rising mij niet. Maar ik had niet verwacht dat men zo kort hierna zo een goede plaat zou uitbrengen. Laat je trouwens niet misleiden door de diverse voormalige bands, Intronaut heeft daar weinig tot niets mee te maken.

Waar Intronaut dan wel mee te maken heeft? Persoonlijk hoor ik invloeden van bands als Neurosis, Mastodon, Meshuggah, Cynic en Burst, maar ook progrock en jazz vormen invloeden voor deze heren. De Neurosis invloeden komen terug in de sferische stukken, Meshuggah hoor je terug vanwege de vele ritmeverschuivingen en Mastodon klinkt door in de immense muur van geluid die Intronaut bij tijd en wijlen optrekt. De jazzy en Cynic invloeden komen vooral door bassist Joe Lester die met zijn opvallende basgeluid, dat her en der in de verte ook refereert aan Opeth ten tijde van Morningrise, zich overal doorheen kronkelt en daarmee een ferme stempel drukt op het totaalgeluid. Naast Joe de bassist valt ook drummer Danny Walker (ex-Uphill Battle, Exhumed) in positieve zin op. Hij laat duidelijk horen goed raad te weten met zijn drumstel en vult zijn bassist op vloeiende wijze aan. Men verzandt ondanks het surplus aan muzikale kwaliteiten overigens nergens in nutteloos instrumentaal gepiel, alles staat in dienst van de songs.

De eerder genoemde bands en invloeden zijn trouwens alleen bedoeld als referentiekader aangezien Intronaut geen kopie is maar duidelijk zijn eigen gang gaat en probeert de geijkte paden te ontwijken. Het knappe daarnaast is dat Void vanaf de eerste luisterbeurt een boeiende plaat is, maar dat hij na ettelijke malen nog steeds nieuwe, onontdekte, geheimen prijsgeeft.

Meer woorden aan deze plaat spenderen zou vrij nutteloos zijn omdat dit een plaat is die je eigenlijk gewoon moet horen en niet proberen met woorden te beschrijven. Pogingen hiertoe zouden toch alleen maar verzanden in clich�s, dezelfde clich�s die Intronaut zo succesvol heeft weten te ontwijken op Void.

Kopen!

Tracklist:
1. A Monolithic Vulgarity
2. Gleamer
3. Fault Lines
4. Nostalgic Echo
5. Teledidonics
6. Iceblocks
7. Rise To Midden