De binnenkomst in de kleine zaal van Waterfront bleek achteraf een voorbode te zijn voor een wat rommelige avond. Er is diezelfde middag een muzikantendag geweest en het is rond de klok van acht uur nog een komen en gaan van muzikanten, daarnaast staan de dozen merchandise nog hoog opgestapeld in de zaal.

Na een vrij lange soundcheck en opbouwtijd gaat het Duitse War From A Harlots Mouth (WFAHM) enthousiast van start. De zanger heeft de band vlak voor deze tour verlaten en men heeft the Ocean zanger Nico gevraagd hun uit de brand te helpen. Naar verluidt hebben ze nooit geoefend en heeft Nico alles van de cd en via tekstvellen uit zijn hoofd geleerd. Des te knapper is de prestatie van deze band. Men gaat vanaf de eerste noot compleet los en blaast hun geschifte mathcore in de stijl van bands als The Red Chord, Psyopus, Isle of Man en Ion Dissonance de zaal in. Men is gezegend met een goed gevoel voor humor, fenomenale instrumentbeheersing �n een aantal enthousiaste fans die naast enkele aparte dansjes de band ook vocaal regelmatig ondersteunen. Al met al een vermakelijk optreden al hangt de muziek iets teveel van losse idee�n aan elkaar naar mijn smaak.

Het uit Californie afkomstige Intronaut is hierna van een heel andere orde. �Muzikantenmetal� zoals een kennis het weleens omschreef. Het publiek lijkt nog niet helemaal bekomen van het geweld van WFAHM en ook de band lijkt even op gang te moeten komen. Maar na een tweetal nummers is de band warmgespeeld en lijkt ook het publiek de redelijk jazzy, op Mastodon leest geschoeide, metal steeds meer te kunnen waarderen. Ondanks dat de muziek ontzettend grooved, wat hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door het heerlijke spel van bassist Joe Lester (wat een klein mannetje trouwens), gaat het gebrek aan afwisseling in de zang na verloop van tijd lichtelijk tegenstaan en daarnaast is de band nogal statisch waardoor het ietwat saai wordt om naar te kijken. Iets dat ook veroorzaakt wordt door (het gebrek aan) de lichtshow, tl balken zijn nou eenmaal niet de grootste sfeerscheppers. Maar hetgeen waar het uiteindelijk om draait, de muziek, zit wel snor bij deze sympathieke Amerikanen.

Inmiddels loopt het al tegen de klok van 11 en is er nog geen teken van beginnen voor de headliner van vanavond, The Ocean. Na verloop van tijd blijkt dat men serieuze problemen met het licht heeft. De kleine zaal van Waterfront is duidelijk niet berekent op de batterij aan lichtbronnen die the Ocean heeft meegenomen. Na wat gediscussieer lijkt het probleem dan toch opgelost te zijn en na een korte soundcheck gaat de band dan eindelijk van start..in het pikkedonker..na twee nummers stopt de band om, na verschillende excuses richting publiek, de problemen dan nog een laatste keer proberen op te lossen. Tevergeefs, waardoor de rest van de set gespeeld wordt met slechts alleen enkele spots aan. Na twee nummers afkomstig van het zojuist verschenen Precambrian is het inmiddels al na twaalven, waardoor ondergetekende helaas zijn laatste trein moet gaan halen en daardoor het einde van dit optreden moet missen.

In de korte tijd die ik the Ocean heb mogen aanschouwen heeft men echter wel bewezen een uitstekende live band te zijn die een immense muur van geluid neerzet en daarbij alles wat men op cd laat horen ook live waarmaakt. Hopelijk komen de heren binnen zeer afzienbare tijd nog een keer terug, ditmaal in een wat grotere zaal, zonder technische problemen maar vooral met meer publiek. Want of het lag aan het feit dat dit concert op een zondag was of niet, de publieke opkomst viel erg tegen. En de bands die vanavond speelden verdienen veel meer waardering.