Revelations opent met het rockende titelnummer. Het is eigenlijk wel representatief voor de rest van de plaat, want bovenal rockt deze schijf. Sound Of A Gun, Original Fire (gave clip trouwens!) en Shape Of Things To Come, het zijn allemaal heerlijke funky rocksongs, die worden gedragen door de volle bassound van Commerford en het doeltreffende drumwerk van Wilk. Voeg daaraan toe dat de riffs van Tom Morello, evenals zijn solo's, innovatief zijn als vanouds, iets waar hij sinds zijn beginjaren bij Rage Against The Machine al zorg voor draagt.
De grootste vooruitgang ten opzichte van de eerste twee albums vind ik persoonlijk dat de dwalende zanglijnen van Chris Cornell een stuk vloeiender zijn en de nummers zo veel makkelijker blijven hangen. De ballads op de vorige albums waren wat mij betreft altijd wel hoogtepunten en gelukkig zijn ze deze keer ook niet vergeten om er een te schrijven in de vorm van het semi-akoestische Until We Fall.
De teksten op Revelations zijn in verhouding tot Audioslave en Out Of Exile meer politiek georinteerd. Zo handelt Wide Awake over de acties die de Amerikaanse overheid ondernam (of juist niet) na orkaan Katrina. Ook Sound Of A Gun kan worden gezien als een protestsong, maar denk niet dat heel de schijf hiermee volstaat, zoals dat bij RATM het geval was.
Dat je na enkele klanken al hoort met welke band je te maken hebt, is vaak een positief gegeven. Het betekent immers dat je een eigen geluid hebt, en dat is iets wat bij Audioslave altijd al het geval is geweest. Als je de drie albums naast elkaar legt, vind je duidelijk een stijgende lijn terug. Het benadrukt dat Audioslave vijf jaar tijd gegroeid is van vier uitstekende muzikanten, tot een echte band. Het resultaat hiervan is dat de heren hun beste album tot nu toe afleveren; Revelations.
Tracklist:
1. Revelations
2. One And The Same
3. Sound Of A Gun
4. Until We Fall
5. Original Fire
6. Broken City
7. Somedays
8. Shape Of Things To Come
9. Jewel Of The Summertime
10. Wide Awake
11. Nothing Left To Say But Goodbye
12. Moth
