Er waren maar liefst vier podia ingeschakeld om de vele bands toch genoeg speeltijd mee te geven. Wegens praktische redenen, een mens kan niet op vier plaatsen tegelijk zijn, hebben we de MTV-stage links laten liggen waar onder andere bands als Soulfly, Helmet, Gorefest en Autumn hun ding deden. We beperken ons dus tot de twee hoofdpodia waar in totaal acht bands de revue passeerden en we bespreken een selectie dat aan bod kwam in de grote tent.
Main Stage A
Het concert van Metal Church had ik helemaal willen meemaken. Maar tussentijds wilde ik nog wat foto's gaan maken van Alter Bridge. Daar bleek ik te laat voor te zijn, maar ik heb tenminste wel wat meegekregen van deze band die grotendeels bestaat uit de oude line-up van Creed. Ook heb ik het einde nog kunnen meemaken. Het kleine beetje van wat ik gezien heb, maakte mij wel naar meer hunkeren. Zanger (en af en toe slaggitarist) Myles Kennedy blijkt een prima frontman te zijn. En de rest van ex-Creed had weer eens echt plezier in muziek maken en dan met name gitarist Mark Tremonti. Hij blijkt echt te kunnen soleren Misschien moet ik hun cd ook maar eens aanschaffen. Damn, dat was al de tweede band die een goede indruk achterliet en de dag was nog jong! (Rene)
Elk jaar is Motrhead op een Nederlands festival en dit jaar was dus Fields Of Rock aan de buurt. Ik was benieuwd of dit het concert zou worden waar Lemmy dood neer zou vallen op het podium. Na een leven vol drank, drugs en jonge vrouwen zal het er toch wel gauw van komen. En hij is immers alweer 60 jaar! Maar ik kan me niet voorstellen dat hij zich geen betere plek kan verzinnen dan te sterven op het podium. Dit keer was het (gelukkig) nog niet zover. Er werd weer gewoon een standaard optreden weggegeven en dat is voor Motrhead-begrippen altijd goed. De setlist is sinds eind vorig jaar flink omgegooid. Veel nieuwe oudjes als "Love Me Like A Reptile", "Just 'Cause You Got The Power" en "I Got Mine" maakten het optreden toch nog verfrissend. Alleen het publiek voor paal zetten door te vragen wie het nieuwe album gekocht heeft, dat kennen we nou wel. (Rene)
En we gaan weer verder met Velvet Revolver Het is altijd leuk om rocklegende Slash aan het werk te zien, maar de heren kunnen de hoge verwachtingen live niet waar maken. Zanger, relnicht en professioneel junkie Scott Weiland kan je geen seconde serieus nemen, maar we moeten wel herkennen dat hij 'rock' uitstraalt. Het concert, bestaande uit een doorsnede van het Velvet Revolver-werk en een Guns And Roses-deuntje, wil simpelweg niet op gang komen. Geen supergroep, maar een overdreven hype. (Kristof)
Afsluiter op dit podium is Black Sabbath in de oude bezetting. Dus mt The Prince Of Darkness, riffmaster Tony Iommi, bassist Geezer Butler en drumjunkie Bill 'Fucking' Ward. Ozzy bleek goed bij stem te zijn, de setlist was uitstekend en de muzikale ondersteuning goed. Het enige negatieve aan deze show was het gebrek aan massale publiekswaanzin en het feit dat Black Sabbath niet later mocht aantreden. Deze show was uiteraard veel effectiever geweest zonder zonlicht. Voor n keer geef ik graag de setlist mee: NIB, After Forever, War Pigs, Dirty Women, Fairies Wear Boots, de medley Symptom of the Universe / Sweet Leaf / Electric Funeral, Iron Man, Into the Void, Black Sabbath (meer 'doom' kan niet!), The Wizard, Sabbath Bloody Sabbath, Paranoid en als toegift Children of the Grave. (Kristof)
Main stage B
Volgens mij schaamt Papa Roach zich een beetje voor zijn eerste cd, die de geschiedenisboeken in zal gaan onder de noemer 'nu-metal'. Want zanger Coby Dick benadrukte maar al te graag dat zijn band tegenwoordig "rock 'n' roll" is! Zelf vond ik hun toenmalige hit "Last Resort" (uiteraard de afsluiter) best te pruimen. Ook live waren ze te pruimen. Omdat ik ze alleen van de radio ken, herkende ik samen met die ene hit alleen "Getting Away With Murder". De bandleden zijn echte entertainers en kregen het publiek goed mee. Vooral Coby speelde daarin een grote rol. Misschien is hij een beetje teveel aanwezig, want het kwam wel arrogant over. Door de sympathieke praatjes tussen de nummers door ('Thanks for letting us entertain you") viel dat uiteindelijk toch mee. (Rene)
Ik heb Slayer inmiddels een vijftien keer aan het werk gezien en dit concert behoorde tot de middelmaat van al hun shows die ik gezien heb. De heren kunnen beter, maar vooral veel slechter. De mix van vooral oud materiaal en een enkele nieuweling is even voorspelbaar als het niet winnen van de lotto. Alleen de baardgroei van Toms Araya was nieuw, de rest oudbakken. (Kristof)
Al wie denkt dat Queens Of The Stone Age groovy uit de hoek kunnen komen, hebben nog nooit Audioslave aan het werk gezien. De zeer afwisselende set bevatte een goede dosis eigenwerk, een streepje Rage Against The Machine en de overbekende Soundgarden deuntjes 'Spoonman' en (een akoestische versie van) 'Black Hole Sun'. Zacha De La Rocha werd geen seconde gemist en een nuchtere Chris Cornell heeft zowaar humor. En van de beste optredens van de dag. (Kristof)
Meer dan de helft van de bezoekers kwam alleen voor Rammstein die toch een van hun mindere shows weggaf. Het probleem is dat je bij deze spektakelband elk jaar steeds meer vuurwerk, hardere muziek, bewegende podia en gewoon meer show gaat verwachten en dat is uiteraard niet mogelijk. Onze Duitse vrienden gaven uiteraard een professioneel en strak optreden weg waarbij de bekende melodietjes passeerden maar het heilige vuur werd maar niet gevonden. Waarom ze de slechte Depeche Mode-cover 'Stripped' nog steeds niet hebben geschrapt is me overigens ook een compleet raadsel. Conclusie: Black Sabbath was de enige echte hoofdact. (Kristof)
Tent stage
Door een aantal afzeggingen mocht Metal Churchde tent openen. Dit jaar zijn ze erg vaak in Nederland, maar ik had nog niet de kans om ze te zien. Maar deze kans wilde ik niet missen, dus ben ik mooi op tijd van huis weggegaan. Hierdoor ben ik n van de weinige mensen die weet hoe het voelt om nog vrij rond te kunnen lopen op het festivalterrein. Tien minuten eerder dan de geplande 13:00 begon mijn eerste kennismaking met de band. Dit is echt zo'n band waarvan de klassiekers 'Metal Church' en 'The Dark' nog altijd op mijn verlanglijstje staan. Er werden veel oudjes gespeeld en ja, die bevielen me erg goed. Maar het gaat er uiteindelijk over hoe ze op het podium hebben gepresteerd. Strak, enthousiast en een lekker geluid. Kortom, ik sluit me aan bij alle andere positieve live-recensies die ik over de band heb gelezen. Leuk detail is dat het publiek in de tent ook al lekker meedeed. (Rene)
Om tien voor drie is het de beurt aan Mastodonom hun kunsten te vertonen. Het is inmiddels snikheet in de tent en aan de heren uit Atlanta de taak om de temperatuur verder te doen laten toenemen. En dat lukt. Het publiek is duidelijk wel te porren voor deze gecompliceerde vorm van metal, te omschrijven als een mengelmoes van grind, death- en thrash-metal. Vette riffs vliegen je om de oren en de tent barst zo wat uit z'n voegen van dit stukje hoge school metal. Op het spel van de Amerikanen valt niks aan te merken. Op de zang echter des te meer. Deze staat werkelijk veel te zacht wat een probleem is dat we kennen van Mastodon's jongste album 'Leviathan' waar dit eveneens het geval was. 'Iron Tusk' maar vooral 'Blood and Thunder' zijn de uitschieters van dit optreden en worden met luid applaus beloond. Al met al een prima show. (Edo)
Voor After Forever, dat al voor de derde keer in vier jaar in het Goffertpark speelt, begint het optreden uitermate slecht. Allereerst worden de Limburgers aangekondigd als 'de trots van Brabant', vervolgens kampt de net van kanker herstelde drummer Andr Borgman met technische problemen, waardoor een flinke vertraging ontstaat. De volgelopen tent begint ongeduldig te worden en een fluitconcert is het gevolg. Gelukkig betreedt het sympathieke zestal na een minuut of tien dan toch het podium. Geopend wordt er met 'Beautiful Emptiness', gevolgd door 'Sins of Idealism' en 'Through Square Eyes' allen afkomstig van After Forever's laatste album 'Invisible Circles'. Aanvankelijk staat de zang veel te hard in de mix, maar dit wordt al snel opgelost. Verder is deze show er een zoals we die kennen van After Forever: Floor Jansen is goed bij stem en weet daarbij het publiek te enthousiasmeren, de rest van de band speelt gewoon retestrak zoals we dat gewend zijn van ze. Nummers van 'Decipher', hun tweede album, worden uiteraard niet vergeten. (Edo)
Ik heb van elke band in de tent een stukje meegekregen en ik wil graag nog aanvullen dat Teamsleep van Chino Moreno niet de nieuwe Deftones is of zal worden, en dat de beste man het woordje dynamiek niet meer kent. The Dillinger Escape Plan weer even lekker strak was zoals altijd, maar de kostact van hun (zieke of niet zieke) zanger willen we nooit meer zien. Machine Head had gewoon op het hoofdpodium moeten staan, dat is hun in deze doen wel verschuldigd en Flogging Molly is live net zo'n feest als Dropkick Murphys, maar dan iets strakker gebracht.(Kristof)
